ერთი შეხედვით, ყოველი ნაწარმოები, ჩვენგან დამოუკიდებლად, ჩვენი რეალური სამყაროს პარალელურად არსებობს, ჩვენ ვგრძნობთ მათ მატერიალურობას, ვეხებით წიგნს , ვფურცლავთ, ვდებთ მასში სანიშნს ან ვწყვეტთ კითხვას რომელიმე პარაგრაფის შემდეგ. მაგრამ რა ხდება მაშინ, როცა ყველა ეს კომპონენტი ერთმანეთში ირევა და ხდება ტექსტის ნაწილი?! როცა ავტორი თავად არის წიგნის პერსონაჟი, როცა ორი პერსონაჟი ადგილებს იცვლის, ირევა დრო , სივრცე, ცნობიერება და ჩვენ ვეღარ ვაგნებთ დასასრულს, სამაგიეროდ კი გვრჩება უამრავი პასუხგაუცემელი კითხვა...
ეს წიგნი არის ადამიანებზე...არა დაჩაგრულ , ბოროტ ან კეთილ ადამიანებზე, არამედ უბრალოდ ადამიანებზე , რომლებიც ზოგჯერ მეორდებიან , მაგრამ განსხვავებული ფუნქცია ეძლევათ. პოლ ოსტერის გმირები, უსასრულოდ და თითქოს უაზროდ დაეხეტებიან ნიუ-იორკის ქუჩებში, ზოგიერთი ტანჯული მკითხველი, თავს მათსავით გრძნობს, კითხვის პროცესი აუტანელიც შეიძლება გახდეს, როცა სიუჟეტი გაუგებარია, მწერლის განზრახვა ბუნდოვანი, აღქმის უნარი დაკარგული და სამყარო გაუცხოებული...
“ბედის თამაშს ვინ რას გაუგებს…ზოგადად ადამიანის სიცოცხლე მკვეთრად იცვლის ხოლმე მიმართულებას,ირყევა, გეზი თითქოს არჩეული აქვს,მაგრამ შუა გზაში მკვეთრად უხვევს,ერთხანს დგას,დინებას მიყვება,მერე ხელახლა აგრძელებს სვლას.წინასწარ არაფერია ცნობილი და როცა დანიშნულების ადგილს მიაღწევ,მთლად ისეთი არ აღმოჩნდება ხოლმე, როგორსაც მოელოდი…გარემოებები,რომლებიც ცხოვრებას გეზს უცვლის,იმდენნაირი შეიძლება იყოს,რომ სანამ ადამიანი არ მოკვდება,გარკვევევით რამის თქმა შეუძლებელია.სიკვდილი მხოლოდ ბედნიერების ერთადერთი შემფასებელი კი არ არის,არამედ თავად სიცოცხლის ერთადერთი საზომიცაა…”
რაც მთავარია , სამყაროში არსებობს უამრავი კითხვა, რომლებზეც არაა აუცილებელი მწერალმა გასცეს პასუხები, მისი პრეროგატივაა კითხვები დასვას ...
No comments:
Post a Comment