"მეტისმეტად ხმაურიანი მარტოობა" მოკლე ფილოსოფიური რომანია, რომელიც მწერალმა რამოდენიმე ვერსიად დაწერა, რადგან იმ დროინდელი ჩეხეთის რესპუბლიკა მკაცრ ცენზურას ეწეოდა. საბოლოო ვერსიად ეს წიგნი 1989 წელს გამოიცა.
წიგნში გადმოცემულია მთავარი გმირის შინაგანი მონოლიგი, რომელიც 35 წელია მაკულატურის მწნეხავად მუშაობს და ამ საქმიანობას თავის "Love story" - ის უწოდებს. მას უყვარს თავისი საქმე , უყვარს წიგნებთან ახლოს ყოფნა, უყვარს ის , თუ როგორ ალამაზებს დაწნეხილ მაკულატურას ბოლო გზაზე გასაცილებლად... ყოველი მაკულატურის შუაგულში საგულდაგულოდ შერჩეულ წიგნს დებს , საგულდაგულოდ შერჩეულ ციტატაზე გადაშლილს და ისე წნეხს, ბოლოს კი გარედან ცნობილი მხატვრების რეპროდუქციებს აკრავს, რომ უკანასკნელ გზაზე წასული წიგნების სილამაზე მთელმა ქალაქმა დაინახოს. მისი ოცნებაც წიგნებს ეხება, პენსიაზე გასვლის შემდეგ , წნეხის აპარატის შესყიდვა უნდა, რის შემდეგაც ყოველდღიურად ერთ შეკვრას შექმნის და წელიწადში ერთხელ ამ შეკვრების გამოფენას მოაწყობს. თუმცა სამყაროში შემცვლელი ყველაფერს მოეძებნება, ჰანტას საწნეხ აპარატსაც და თავად ჰანტასაც...
ერთ დღეს ჰანტას შემცვლელებს მოიყვანენ, რომლებიც მასზე ბევრად სწრაფად და პროდუქტიულად მუშაობენ. ეს ჰანტასთვის დიდი ტრაგედიაა, რადგან მისი ცხოვრება დაწერილი, დასვრილი, დალაქავებული, დახეული ქაღალდებისგან შედგება. თავისი სარდაფიდან ამოსული, სადაც 35 წელი მარტოობაში წნეხის აპარატის გვერდით გაატარა, სრულიად სხვა სამყაროში ხვდება, იმ სამყაროში , სადაც აღარანაირი მიზანი არ აქვს, სადაც მარტოობა კიდევ უფრო მეტად ხმაურობს...
როცა დავიღლები და დედემიწაზე აღარაფერი გამახარებს , ვხუჭავ თვალებს და რამდენიმე წლით უკან ვახვევ ჩემს ცხოვრებას ... სწორედ მაშინ შევიგრძნობ , რომ ჩემი ცხოვრება არაა მარტოსული ადამიანის ცხოვრება ... სწორედ იმ მომენტში ვიაზრებ თუ როგორ გამიმართლა , მომენტში , როდესაც მგონია , რომ მარტოსულობა მშთანთქავს...
No comments:
Post a Comment