გიფიქრიათ სიბერეზე? ალბათ , ეს ფიქრი ყველას ზოგჯერ მაინც გაგვიელვებს , თუმცა რეალურად ვერ აღვიქვამთ იმ დროს, რომელიც ჯერჯერობით შორეულ მომავალს ეკუთვნის. მაგრამ თუ მაინც გვესტუმრება აზრი მოხუცებულობაზე, ვფიქრობთ, რომ მოხუცთა თავშესაფარი ცუდი გამოსავალი ნამდვილად არ არის...იქ ხომ კომფორტულად ვიქნებით, თანატოლებთან ვიმეგობრებთ, ოჯახის წევრებს ვუმასპინძლებთ და ირგვლივ ბევრი მზრუნველი ადამიანი გვეყოლება. ასე ვფიქრობთ ჩვენ, ახალგაზრდები...
და როგორია სინამდვილეში სიბერე? ამას შესანიშნავად აღწერს წიგნის მთავარი პერსონაჟი ქალი - ჰეიგარი , რომელიც მენავაკაში გაიზარდა და ახლა 90 წლისაა. სწორედ ამ ასაკში , როდესაც ის სრულიად უმწეო ხდება, ის გვამოგზაურებს საკუთარ წარსულში, ჩვენთან ერთად აანალიზებს შეცდომებს, რომლებიც უამრავი ჰქონდა და რომლებმაც განსაზღვრა მისი ცხოვრება და თანდათან გვაჩვენებს , რომ სიბერე აუცილებლად მოვა, მას ვერავინ გაექცევა...
ქალაქს , გორაკზე გაშლილ სასაფლაოზე, ჰეიგარის დედის საფლავზე წამომართული ქვის ანგელოზი გადმოჰყურებს. სწორედ ესაა ჰეიგარის მთელი ბავშობის მოგონება . აქ არ არის ბავშვობის მოგონებები, აქ მხოლოდ ხნიერი და ავადმყოფი ქალის ფიქრები და შიშია, როგორც ქვის ანგელოზში ... მხოლოდ ქალის სხეულისთვის გასაგები შეგრძნებებია...ქალმა და მისმა სხეულმაც, სხვანაირი მარტოობა იცის, ტკივილიც სხვანაირი და თვითონ სიკვდილიც სხვანაირი, მჯერა...
ერთადერთი რაც შეგვიძლია გავაკეთოთ ისაა, რომ ღირსეულად მივიდეთ სიბერემდე , საკუთარი ხელით არ გავანადგუროთ ყველაფერი, რაც გვიყვარს. მხოლოდ ამას თუ გავაკეთებთ, მშვიდად გადავალთ იმ სამყაროში , რომლშიც "ქვის ანგელოზი" გაგვაცილებს.
No comments:
Post a Comment