მარტენ პაჟი - "როგორ გავხდი იდიოტი" Martin Page - "How I became stupid"

       გიფიქირიათ ოდესმე, რომ ჩვენი ყველა უბედურებების, პრობლემების, უამრავი ფიქრის წყარო ჭკუაა?! თუ, არც იმდენი ჭკუა გვაქვს რომ მას შევეწუხებინეთ?!
       რატომ არ არსებობს ანონიმურ ჭკვიანთა კლუბი?! წარმოიდგინეთ რა მაგარი იქნებოდა : თქვენ დგებით და ამბობთ: “გამარჯობა, მე მქვია – – – –  და მე ჭკვიანი ვარ” დანარჩენები ტაშს გიკრავენ და მერე ყველა იწყებთ თქვენ-თქვენი გაჭკვიანების სევდიანი ისტორიების მოყოლას… როგორ გაძალებდნენ მშობლები ბავშვობაში მეცადინეობას, როგორ ნარკოტიკივით მოქმედებს თქვენზე წიგნები და როგორ არ შეგიძლიათ გულგრილად ჩაუაროთ ბიბლიოთეკას… : ))))

         მთავარ პერსონაჟს ანტუანი ჰქვია და მას ეჩვენება, რომ ძაღლის სისწრაფით ბერდება. შვიდი წლის ბავშვი, ორმოცდაცხრა წლის  მამაკაცივით გრძნობს თავს, თერთმეტისას – სამოცდაჩვიდმეტი წლის მოხუცის მსგავსად, ყველა ილუზია ემსხვრევა. ოცდახუთი წლისა კი, მშვიდი ცხოვრების მოპოვების იმედით, იდიოტად ჩამოყალიბებას გადაწყვეტს. ანტუანს არ ჰყავს ბევრი მეგობარი, ზიზღნარევ უნდობლობას გრძნობს ბრბოს ერთსულოვნების მიმართ და თავისი უსაზღვრო ცნობისმოყვარეობა უცხოს ხდის საკუთარ ქვეყნაში. ამიტომ, მოუნდება, რომ აღარ იყოს სხვებისგან გამორჩეული. ისე შეეძლოს სხვებში საკუთარი თავის დანახვა, როგორც სარკეში.

         ანტუანი იმდენად ჭკვიანია, რომ საკუთარ შესაძლებლობებს, ტვინს და ჭკუას ყველაფერს ავადმყოფობად თვლის და წუხს იმაზე, რომ არავინ თანაუგრძნობს. მეგობრები ჰყავს და მათ ისეთი უყვართ ანტუანი, როგორიც არის. ანტუანს კიდევ თანაგრძნობა სჭირდება იმ “ავადმყოფობის” გამო რაც ჰგონია, რომ სჭირს.

         ანტუანი პირად „ოდისეას“ 19 ივლისს იწყებს.
 გეგმა „ა“ – ალკოჰოლიკად ქცევა.
        ანტუანი გალოთებას გადაწყვეტს. ფიქრობს, რომ ინტელექტისაგან განსხვავებით ეს უფრო ნაცნობი პრობლემაა საზოგადოებისა და მისი მეგობრებისთვის. დახმარების სურვილიც მეტს ექნება. გეგმა „ა“ წარუმატებლად ჩაივლის. ანტუანი საავადმყოფოს რეანიმაციულ განყოფილებაში ამოყოფს თავს.
 გეგმა „ბ“ – თვითმკვლელთა საზოგადოება.
        თვითმკვლელთა საზოგადოებაში სტუმრობით ანტუანის თავგადასავლის ჩემი ფავორიტი მონაკვეთი იწყება. ამ კლუბს სულ ოცდაათამდე წევრი ჰყავს.  პრობლემები განსხვავებული აქვთ, მიზანი ერთი – თვითმკვლელობა. ასე სურთ სენტიმენტალური სიმსივნეების, სასიყვარულო ლეიკემიებისა და მათ ყოველდღიურობას მოდებული სოციალური მეტასტაზებისგან განკურნება. ანტუანს ბოლოს შეეშინდება და სიკვდილის სურვილსაც კარგავს.
 გეგმა „ც“– როგორ გავხდი იდიოტი.

– ცხოვრება მაშინ გამიადვილდება, როდესაც იდიოტი გავხდები.
– ეგ იდიოტიზმია.
– ესე იგი, სწორ გზას ვადგავარ.

        წიგნის მთავარი ნაწილიც სწორედ აქ იწყება. ანტუანი გადაწყვეტს, მაგიური წითელი აბები მიიღოს, რომლებიც მას საკუთარი გონებისგან დაიცავენ. დაიწყებს მაკდონალდსში სიარულს და ავტომობილის ბოლო მოდელებზე ოცნებას. ყოველ საღამოს უყურებს დღის ამბებს და სჯერა პოლიტიკის.

        რაღაც პერიოდი ანტუანი ჩაეფლობა საზოგადოების ჭაობში: ფული, წარმატება, პრესტიჟული წრეები ,როდესაც საჭირო აღარაა ფიქრი სურვილებზე, მორალზე, ქმედებებზე, მეგობრებზე, პირად ცხოვრებაზე, აღარც ყველაფრის შეცნობისა და ძიების საჭიროება არსებობს, რადგან შენი წრე ამ ყველაფრის გასაღებს ხელში გაძლევს…

      

       წაიკითხეთ და გაიგებთ, იქცა თუ არა ანტუანი მასაში არაფრით გამორჩეულ, ჩვეულებრივ მასობრივი მოხმარების ნაცრისფერ კრეტინად თუ ისევ ის ინტელექტუალურად განვითარებული იდიოტი დარჩა... მისი ექსპერიმენტი წაკითხვად ნამდვილად ღირს, კითხვის პროცესს კი განსაკუთრებით  გაგიხალისებთ მარტენ პაჟის ცინიკური თხრობის სტილი, რომლის ეფექტურობა აღნიშვნის ღირსი ნამდვილად არის.