არჩილ ქიქოძე - "სამხრეთული სპილო"

 

           ძალიამ მომწონს არჩილ ქიქოძის თხრობის სტილი : მარტივი, ყველანაირი მაღალფარდოვნებისგან დაცლილი და მაინც ისეთი, მკითხველის გულამდე ადვილად რომ აღწევს და იქ იდებს ბინას. რომანის მოქმედება ერთი დღის განმავლობაში ხდება და თხრობა პირველ პირშია. სცენების გაუთავებელი მონაცვლეობაა მთელ სიუჟეტში, მაგრამ ეს გადახტომა-გადმოხტომა საინტერესოა და არა დამღლელი. 

          მეც, როგორც მთავარ გმირს, ისე მიყვარს თბილისის ქუჩებში ბოდიალი. სიუჟეტი კი ასეთია: მთავარმა გმირმა თავის ძმაკაც თაზოს თავისი ბინა დაუტოვა მთელი დღით,რათა მან საყვარელი ადამიანი მოიყვანოს და დრო ერთად გაატარონ, შესაბამისად , მთავარი გმირი სახლშ ვერ ბრუნდება, სეირნობს თბილისის ქუჩებში და ბარემ გვიყვება თავისი ცხოვრების შესახებ.

        ისე განვიცადე ამ კაცის და თაზოს ძმაკაცობა, რომ არ ვიცი, ბოლოს ესე როდის მწყენია. სამხრეთული სპილოც მათი მეგობრობის სიმბოლოა. ძირძველი მეგობრობის, რომელიც არც ვიცი ოდესმე იგივენაირი იქნება თუ არა... ძალიან მომეწონა, თუ როგორ მოახერხა ავტორმა 90 - იანი წლების "ჯანსაღად" გადმოცემა, კარგისაც და ცუდისაც, რაც მაშინ ხდებოდა. ყველაფერი ხელოვანი ადამიანის პერსპექტივიდან დაგვანახა, მაგრამ რომანტიზაციიის გარეშე. რაღაც მხრივ, მკითხველიც გააფრთხილა, რომ შემორჩენილი მენტალიტეტი შეიძლება საკმაოდ სახიფათოც გახდეს.

          ეს წიგნი გვიყვება საკუთარი თავის პატიებაზეც, რაც მომენტებში შეუძლებელი გვეჩვენება. ძალიან რთულია მანკიერება აპატიო შენს თავს და სწორედ ამ დილემის წინაშე დგას ჩვენი მთავარი გმირი.  არჩილ ქიქოძის გმირები წარსულში ჩარჩენილი, სევდიანი ტიპები არიან. აი, თუნდაც თაზო, რომელმაც დიდი ხნის წინ ხელი არ შეუშალა პატარა ბიჭის სიკვდილს და ემოციურად დაინგრა, ან მედიკო და ლეო, მთელი ცხოვრება რაღაც რომ იყო მათ შორის და მაინც არ იყო, ჯგუფელი როზეტა, რომელსაც ახლა ზღვის დონეზე დაბლა დაბადებული ბიჭი ჰყავს, მაგრამ "რომელ ევროპულ ღამის კლუბშიც უნდა გადაიღოს სელფი, სულ ჭრელაჭრულებში გამოწყობილმა, მაინც კვირიკეს ხატის მიერ ადგილზე დაბმული შაოსანი ქალი იქნება". ნელის და მთავარი გმირის ურთიერთობაც სევდიანია. არადა , მასთან როცა იყო, ყველაფერი უნდოდა ამქვეყნად, წლების მერეც მის ფეისბუქს მიჩერებული დარჩა და მაინც გაუშვა... 

          დადის მთავარი გმირი თბილისის ქუჩებში და მეც დავყვები, ვგრძნობ მის განცდებს, ვგრძნობ მის მტკივნეულ შეხვედრას წარსულთან და მესმის, როგორ ეკითხება საკუთარ თავს : "რამდენი ხანი უნდა იცხოვრო ქალაქში, რომ ის შენი გახდეს?". მისი არ იყოს, არც მე მაქვს ამ კითხვაზე პასუხი... თუმცა ვიტყოდი, რომ ხანდახან ამისთვის მთელი ცხოვრება არ გეყოფა, ზოგჯერ კი ერთი დღეც საკმარისია...