ეს არის პირველი წიგნი , რომლის მიხედვით დავიწყე ამ ავტორის გაცნობა. თხრობა იწყება მომაკვდავი ქალით, რომლის საძინებლის ფანჯარასთან, მისი უფროსი ვაჟი მისთვის კუბოს ამზადებს. ჩაქუჩის ყოველ დარტყმაზე ახლოვდება ედი ბარნდენის სიკვდილი და ყოველი დარტყმა გავლილ წამს უდრის. ეს პროცესი შეიძლება დავინახოთ როგორც გაცოცხლებული დრო, რომელიც მუდმივად ადამიანის საწინააღმდეგოდ მუშაობს.
ედის გარდაცვალების შემდეგ , ოჯახს მისი გვამი ჯეფერსონში მიაქვს. ს ედის სურვილი იყო. აქვე იმასაც ავნიშნავ, რომ ოჯახი არის ღარიბი, ერთადერთი რაც აბადიათ არის ცხენი და ხის დასამუშავებელი იარაღები. ედის ქმარს ენსის, კბილებიც კი არ აქვს და ამ დროს, იმის მაგივრად , რომ ედი სახლში დაკრძალონ რაც ბევრად უფრო მარტივი იქნებოდა, ის ათი დღის განმავლობაში მიაქვთ შორეულ გზაზე. შესამჩნევია, რომ ფოლკნერი ხაზს უსვამს პირობის შესრულების აუცილებლობას. იმ პირობის, რომელიც ყველაფერზე მაღლა დგას.
ამ ათი დღის განმავლობაში ოჯახი უამრავ დაბრკოლებას გადის... მთავარი სიმბოლო, რომელსაც პირველივე წამიდან უნდა მიიქციოს მკითხველის ყურადღება , ეს არის ედის უმცროსი შვილი ვარდმანის ფრაზა - "დედაჩემი თევზია" , რომელსაც იგი განსაკუთრებული სიხშირით იმეორებს.
ყოველ გმირს თავისი დამოკიდებულება აქვს სიკვდილისა და სიცოცხლის მიმართ. ზოგიერთ გარდაცვლილს იმაზე მეტი აქვს სათქმელი, ვიდრე მას , ვისაც ცოცხალი ჰქვია. ნაყოფი , რომელიც არასასურველია , ცოცხლებს კიდევ უფრო აახლოებს სიკვდილთან. იმ ათი დღის განმავლობაში ცოცხლებმა სიკვდილი ტვირთად ატარეს და თავიანთ თავზე გამოსცადეს მაშინ, როდესაც გარდაცვლილმა ედიმ, სიცოცხლეშიც და სიკვდილის შემდეგაც იცხოვრა... იცხოვრა , ანუ ცოცხლების ცხოვრებაზე მოახდინა ზემოქმედება იმდენად, რამდენადაც თავად მათ ვერ შეძლეს სიცოცხლესთან გამკლავება...
No comments:
Post a Comment