კნუტ ჰამსუნის "შიმშილს" რომ ვკითხულობდი, საკუთარი თავი შემეცოდა, არაფრის გაძლება რომ არ შემიძლია... მთელი ეს წიგნი არის კაცზე , რომელიც შიმშილობს, ცხადია არა თავისი ნებით. ის გაზეთისთვის სტატიების წერით შოულობს გასამრჯელოს, რათა მცირედი საკვები მაინც მიიღოს, რამაც საგრძნობლად იკლო იმის გამო , რომ შიმშილისგან გონება გაეყინა და სიტყვებსაც ვეღარ უყრის თავს. უკიდურესი წუთები კი მაშინ უდგება, როდესაც ოთხი დღის უჭმელი ნაფოტს იპოვის და იმას ლოკავს... წარმოგიდგენიათ მაინც ეს რა გრძნობაა?! ამის მიუხედავად , ამ კაცს ერთი წუთით არ დაუკარგავს ღირსება და ადამიანობა, რაც იმაში გამოიხატა , რომ ასეთმა მშიერმა , ნაშოვნი ხურდები მათხოვარს ჩაუყარა და ამის მერე საკუთარ თავს უთხრა : "შენ ზედმეტად ღარიბი ხარ იმისთვის, რომ საკუთარ სინდისს ელოლიავო."
თითქოს როგორი მარტივი წასაკითხი ტექსტია, ყველა სიტყვა გესმის, მომენტებშ იღლები კიდეც მთავარი გმირის ამდენი საცოდაობით , თუმცა ბევრი საფიქრალი დამიგროვა. მხოლოდ ერთი რამე შეიძლება ითქვას , რომ "სიშტერეში" გადასული სიკეთე დამღუპველია. სამყარო კი ისეა მოწყობილი , რომ წარმოუდგენელია ადამიანმა სუფთად იარო, ფეხი არ აგიცდეს, ვინმე არ გამოიყენო, თვალები არ დაუბრიალო და ასე შემდეგ..
ბევრია ასეთი ადამიანი ჩვენს ირგვლივ,ძალიან დიდი ნიჭი რომ აქვს , მაგრამ თითქოს ჯერ მისი დრო არ დამდგარა... ამასობაში კი ილევა , როგორც ფიზიკურად, ისე სულიერად. მგონია, რომ ეს წიგნი ცხოვრების მასწავლებელია - ის "მშიერიც" მართალია.
No comments:
Post a Comment