პოლ ოსტერი - "მისნის ღამე"

 

       "მისნის ღამეში" ამბავი ისეა მოყოლილი , სხვაგან რომ არასად არ წამიკითხავს. ყველაზე მეტად , ვფიქრობ , ესაა დასაფასებელი მწერალში. 

        სიუჟეტი კი ასეთია : სიდნი ორი მწერალია, რომელიც ხანგრძლივი, მძიმე ავადმყოფობის შემდეგ რეაბილიტაციას გადის და რეალურ ცხოვრებაში დაბრუნებას ცდილობს. წერს წიგნს, რომლის შინაარსაც ავტორი მთავარი ამბის პარალელურად გვიყვება. თავის მხრივ სიდნის გმირი  - ნიკი წიგნს კითხულობს, რასაც შენ გაკითხებს. სიდნი შემდეგ დაიწყებს სცენარის წერასაც - ესეც მოთხრობილი მეოთხე ამბავი. ამას ემატება ისიც , რომ მთავარი ამბის წინაისტორიები თუ გაინტერესებს  ქვემოთ, შენიშვნების სახით შეგიძლია წაიკითხო. ფაქტობრივად , დამატებითი დეტალები ცალკეა გატანილი  და მას , ვისაც ტექსტიდან გადახვევები და მანამდე განვითარებული ამბების კითხვა არ უყვარს, შეუძლია გამოტოვოს ისე, რომ მთავარი სიუჟეტიდან თითქმის არაფერი დააკლდეს.

"რეალური ძალა აქვს სიტყვებსაც, რომელსაც ვწერ და რომელსაც წარმოვთქვამთ. ყველაფერი რაც ადამიანს უკავშირდება, რეალურია და მატერიალიზების ძალა გააჩნია.ხანდახან მოვლენები აღსაქმელად იქამდე გვეძლევა, ვიდრე ისინი რეალურად მოხდება.ჩვენ აწმყოში ვცხოვრობთ, მაგრამ მომავალი ყოველ წუთს, ყოველ წამს ჩვენშია." 

     სინამდვილეში სიდნისაც იგივე დაემართა , რაც მის გმირს, ისიც მოულოდნელად გადაურჩა სიკვდილს და რეალური ცხოვრებისგან გაცლა არჩია. მერე საცავში ჩაიკეტა. სიდნის ცხოვრებაც იქ გაიჭედა. ვერ მოიფიქრა ნიკი ამ საცავიდან როგორ გაეყვანა, მერე ისიც ვერ გაიგო თუ როგორ გამოსულიყო ცოლთან ურთიერთობის ჩიხიდან. ცოლი ყველაზე მეტად უყვარს. ეს ის გოგოა "დედამიწის ზურგზე ყველაზე შეუფერებელ ადგილას" რომ შეუყვარდა, ლაპარაკის უნარი რომ დაკარგა და გრეისი თავის ცხოვრებაში რომ შეუშვა.  

     პოლ ოსტერის "მისნის ღამისმაგვარ" წიგნებს სასიამოვნოდ საკითხავეებს ვუწოდებ. აი ისეთებს, რომ კითხულობ და კმაყოფილი ხარ , "მკითხველი" რომ გქვია... 

ბოჰუმილ ჰრაბალი - "მატარებლები განსაკუთრებული მეთვალყურეობის ქვეშ"

 

         ბოჰუმილ ჰრაბალის რიგით მეორე წიგნი , რომელიც წავიკითხე და მოვიხიბლე. ამბის მთხრობელი 22 წლის მორიგე მილოჰ ჰრმაა, რომელიც გერმანიის მიერ ოკუპირებულ მილოვიცეში ცხოვრობს და რკინიგზის სადგურზე პრაქტიკას გადის. 1945 წელია და სამყარო ერთ-ერთი გარდამტეხი მოვლენისთვის ემზადება. თუმცა , მილოჰ ჰრმას თავისი გასაჭირი აქვს. ის შეყვარებულია... მას თავისივე თანამშრომელი, მატარებლის გამცილებელი, მაშა უყვარს და ამ სიყვარულს კიდევ ერთი გასაჭირი ემატება, რომელსაც სამედიცინო ენაზე ejaculatio precox ჰქვია. ეს "გასაჭირი" მილოშის ცხოვრებაში საკმაოდ დიდ დაღს დატოვებს და ერთ-ერთ ყველაზე რთულ გადაწყვეტილებას მიაღებინებს და ვენებს გადაიჭრის. მაგრამ სიკვდილს მილოშისთვის არ სცალია... მას ჯერ კიდევ ბევრი საქმე აქვს გასაკეთებელი. 

      წიგნში , რათქმაუნდა მხოლოდ მილოშის პრობლემას არ ვხვდებით. პრობლემები აქვთ ყველას : სადგურის უფროსს, ტელეგრაფისტს, მთავარ მორიგეს და ა.შ. ამიტომ პირადი ტრაგედიები  ქვეყანაში გამეფებულ ტრაგედიებს ებრძვის და ეს მცირე ზომის წიგნი ძალიან ბევრ ომს იტევს : პირადი გრძნობების ომებს და მსოფლიოში გამეფებულ ომებს. 

      მილოშ ჰრმა ჰრაბალის გმირებისთვის დამახასიათებელი სტილით გვიამბობს თუ რა ხდება მაშინ, როდესაც ისტორიის ბობოქარ პერიოდში ადამიანი საკუთარ განსაცდელსაა შეჭიდებული. არც ამ წიგნში გვაკლია  მისი დამახასიათებელი სევდა... იუმორით გაჯერებული სევდა... თუ არ იცით იუმორით გაჯერებული სევდა რას ნიშნავს, მაშინ ჰრაბალის წიგნები ნამდვილად უნდა წაიკითხოთ. იშვიათად შეხვდებით მწერალს, რომელსაც შეუძლია ასეთი მსუბუქი იუმორით მოყვეს უდიდესი ტრაგედია... 

ნიკოს კაზანძაკისი - "ალექსის ზორბასის ცხოვრება"

 

        გულწრფელად შემიძლია ვთქვა, რომ ასეთი ღირებული წიგნი ბევრი არ წამიკითხავს. წიგნი, რომელიც იმდენს გასწავლის, რაც შესაძლოა ათობით ერთად აღებულმა წიგნმა არ მოგცეს.

       ამ წიგნმა  საბერძნეთში საკმაოდ დიდი აჟიოტაჟი გამოიწვია. ეს იყო განპირობებული იმით, რომ წიგნში აქცენტი გაკეთებულია ცხოვრების სიყვარულზე, ამქვეყნიური არსებობის განდიდებაზე და ქრისტიანი ბერების მკრეხელურ მოღვაწეობაზე იმ პერიოდის საბერძნეთში.

       თავად პერსონაჟი - ალექსის ზორბასი, არის ერთი, არცთუ დიდი განათლებით გამორჩეული პიროვნება, რომელსაც ბევრი უნახავს, გამოუცდია და გადაუწყვეტია საკუთარი ცხოვრება განვლოს ისე , რომ მაქსიმალური სიამოვნება მიიღოს დღევანდელი დღიდან. მისთვის სამყარო თავად არის სამოთხე, სადაც ყოველი დღე სასწაულია და ახალი აღმოჩენებით არის სავსე. ზორბასი არ უშინდება არცერთ მარცხს, რადგან მარცხიც გამარჯვებად მიაჩნია. მისთვის ეს მხოლოდ ცხოვრების განუყოფელი, ბუნებრივი ეტაპია, რომელსაც ცეკვითა და სიხარულით ეგებება. 

       სიუჟეტი კი ასე ვითარდება : მთავარი გმირი , რომლის სახელიც უცნობი რჩება, თავისი ცხოვრების ძირეულ შეცვლას გადაწყვეტს , კუნძულ კრეტაზე მურა ნახშირის საბადოს იქირავებს და ნახშირის მოსაპოვებლად გაემგზავრება. გზაში ის მაკედონელ - ალექსის ზორბასს გაიცნობს და მასთან ერთად სამუშაოდ გაემგზავრება, რაც მის ცხოვრებას თავდაყირა დააყენებს, ცხოვრების ნამდვილ არსს დაანახვებს და ბევრი რამის ახლებურად გაანალიზებას ასწავლის. 

      წიგნის ორივე გმირისთვის ცხოვრებაში ყველაზე მნიშვნელოვანი არის - თავისუფლება, თუმცა ორივე თავისუფლებას სხვადასხვაგვარად აღიქვამს... 

      დიდი რეკომენდაციით გირჩევთ წაიკითხოთ ეს წიგნი. ვფიქრობ, ცხოვრების რთული პერიოდის დროს, ზორბასის ხედვები და სამყაროსადმი მისი დამოკიდებულება დიდ ძალას მოგცემთ იმისთვის, რომ ცხოვრებას მარტივად შეხედოთ და დაბრკოლებები უმტკივნეულოდ გადაიტანოთ.

სამახსოვრო ფრაზები : 

• საყვარელ ადამიანებთან განშორების პროცესის გაჭიანურება ძალიან მწარეა...ჯობია ეგრევე მოიკვეთო და კვლავ ადამიანის ბუნებრივ გარემოში - მარტოობაში - დარჩე.
• ველური რამ არის ახალგაზრდობა, არაადამიანური, რადგან ბევრ რამეს ვერ ხვდება.
• რელიგია ხალხის ოპიუმია.
• ყველა სოფელს თავისი გიჟი ჰყავს.თუ არ ჰყავს,ქმნის, რომ გაერთოს.
• მარადიული კანონების დაჩქარება მომაკვდინებელი ცოდვაა. მოვალე ხარ,უკვდავ რიტმს ნდობით მისდიო.
• ბევრი ადამიანი რაღაცის საფასურად არის პატრიოტი.
• თითოეული ადამიანი თავისებურად აფრენს, მაგრამ ყველაზე დიდი სიგიჟე , ასე მგონია, ის არის, რომ გიჟი არ იყო.
• სამყარო ჩვენ რომ გვგონია, იმაზე გაცილებით დიდია. თითქოს გამუდმებით ვმოგზაურობთ, სინამდვილეშ კი ჩვენი სახლის ზღურბლისთვის არ გადაგვიბიჯებია.
• როგორ უნდა გათავისუფლდე ეშმაკისაგან ,თუკი სანახევროდ მაინც არ გაეშმაკდი?!
• როცა ყველაფერი უკუღმა მიგდის, უნდა გიხაროდეს,რადგან ამ დროს შეგიძლია გამოსცადო,აქვს თუ არა შენს სულს სიმტკიცე და ღირსება.

გილიან ფლინი - "გაუჩინარებული ქალი" Gillian Flynn - "Gone Girl"

 

          ეს ის წიგნია , რომელიც პირადად მე ძალიან მიყვარს.  ერთ-ერთი მთავარი მიზეზი ისაა, რომ წიგნი საოცრად საინტერესოა, მუდმივად დაძაბულ რეჟიმში ხარ და გაფაციცებით ადევნებ თვალს წინადადებებს, რომ გაიგო, როგორ გავითარდება მოვლენები... კითხვის დროს თავიდან ბოლომდე გადაშვებული ვიყავი მასში და მინდოდა , მთელი ინფორმაცია მალევე შეესრუტა ჩემს გონებას. 

       წიგნის სიუჟეტი კი ასეთია: ნიკ დანი , ერთ დღეს ბრუნდება სახლში და აცნობიერებს , რომ მისი მეუღლე - ემი, გაუჩინარდა. აი, ასე მარტივად - გაქრა... ქალი, რომელიც ცნობილი მწერლების ნებიერა შვილი იყო... გამომძიებლები  ცდილობენ, გაუჩინარების მიზეზები ამოხსნან. მალევე ქმარს ცოლის მკვლელობაში სდებენ ბრალს. ყველა სამხილი ამას მიუთითებს. იწყება კიდევ უფრო სიღრმისეული გამოძიება, თუმცა ამ ამბავში ლოგიკური ძაფები იოლად წყდება და ფერმკრთალდება...

      ეს წიგნი არის დუელი - ორი ხასიათისა და ორი გონების დაპირისპირება, რომელთაგან ვერც ერთზე იტყვი - მთლიანად თეთრი ან შავიაო. ემოციური მწვერვალი, რომელიც თხრობა ახლავს თან, ბოლო წუთამდე ამოსუნთქვის საშუალებას არ მოგცემთ და როცა უკანასკნელ გვერდს გადაფურცლავთ, მიხვდებით, რომ ეს წიგნი უფრო მეტია, ვიდრე უბრალოდ დეტექტივი. 

     მიუხედავად ბევრი ცუდისა თუ კარგისა, შთაბეჭდილება მრჩება, რომ მთავარი გმირი - ემი , არის ძლიერი ქალის სახე... ის სჩადის საშინელებებს, მაგრამ აგრესიით მაინც ვერ განეწყობი მის მიმართ, იმიტომ რომ საქმე გვაქვს უჭკვიანეს და უძლიერეს ქალთან, რომელსაც შეუძლია ნებისმიერის სიცოცხლე გაანადუროს, თუნდაც ეს იყოს მისი უახლოესი ადამიანი - ქმარი...

მილან კუნდერა - "გამოსათხოვარი ვალსი" Milan Kundera - "The Farewell Party"

 

        ეს წიგნი კუნდერას შემოქმედებაში ერთ-ერთი ყველაზე საინტერესო და გამორჩეული ნაშრომია. ზოგადად , კუნდერას ინტერვიუს მოპოვება ერთ-ერთ ყველაზე დიდ დილემას წარმოადგენდა , თუმცა , მისი პერსონაჟების გაცნობისას, ასეთი იდუმალი აღარ მოგეჩვენებათ. წიგნი ხუთი ნაწილისგან შედგება. 

       დღე პირველი : მკითხველი სიუჟეტის მთავარ დეტალს პირველივე თავში ეცნობა, მოურიდებლად და პირდაპირ. სანატორიუმში მომუშავე მედდა ორსულადაა... მას აქვს პერსპექტივა , რომ ცნობილი მუსიკოსისგან შვილი ჰყავდეს და მოშორდეს სანატორიუმის ერთფეროვნებას.

       დღე მეორე : ავტორი ამ ამბის გამომწვევი მეორე პირის, მუსიკოსის ოჯახში შეგვახედებს და ისტორიის მეორე მხარეს გაგვაცნობს. 

       დღე მესამე : მკითხველი აქტიურად ეცნობა დიდცხვირა ექიმს, რომელიც სასწაულებს ახდენს  - "უნაყოფო ქალებს" ეხმარება გამრავლებაში. რეალურად, ავტორი აჟღერებს ჩეხეთში ჩატარებულ ხელოვნური განაყოფიერების ერთ-ერთ პირველ საიდუმლო ექსპერიმენტებს. ექიმის სპერმით განაყოფიერებული პაციენტების შვილების უმეტესობა კი, რაღაცნაირად დოქტორი შკრეტას ცხვირით მშვენდება ... 

       დღე მეოთხე : აქ უკვე მაგიური რეალიზმი შემოდის, მკითხველისთვის შესაძლოა კომიკური, რეალურად კი საკმაოდ შემაძრწუნებელი შემთხვევითობები მოსალოდნელ უბედურებაზე მიგვანიშნებს. 

       დღე მეხუთე : მკითხველი კულმინაციით გაოგნებული რჩება. ყოფა, მართლაც აუტანლად სულელური და ცინიკურია. ადამიანი - წარმავალია. ყველაფერი თითქოს აზრსმოკლებულია, ამაოებათა ამაოებაა... 

კობო აბე - "ქალი ქვიშაში" Kobo Abe - "The woman in the Dunes"

 

       "იაპონელ კაფკას" , როგორც ხშირად კობო აბეს უწოდებენ, გააჩნია განსაკუთრებული უნარი ჩვენს წარმოსახვაში გააღვიძოს "სიზიფეს მითი" და ახლებურად დაგვანახოს ცხოვრება, რომელიც კაცობრიობისთვის ქვის ზიდვაა, ხოლო ამ წიგნის მთავარი პერსონაჟის - ნიკი ძიუმპეისთვის კი ქვიშისაგან თავის დაღწევის უშედეგო ცდა. 

      ერთი ჩვეულებრივი ენტიმოლოგის არაჩვეულებრივი ისტორია მაშინ იწყება, როდესაც ეს უკანასკნელი ქვიშით დაინტერესდება და გადაწყვეტს, იაპონიის შორეულ სოფელში გამგზავრებას ცნობისმოყვარეობის დაკმაყოფილებისა და განსაკუთრებული მწერების ჯიშის აღმოჩენის იმედით. იმედი, რომელიც სრულიად არ შეეფერება რომანის ხასიათს, ხანდახან მაინც გაიელვებს ხოლმე წიგნის ფურცლებზე და თავიდან ფეხებამდე შეძრულ მკითხველს არ აძლევს მოსვენების საშუალებას. 

      ნიკი ძიუმპეის სურდა დაეტყვევებინა ქვიშის რომელიმე ბინადარი, თუმცა თავად გახდა ტყვე. ნიკის დაუჯერებელი ამბავი გადახდება, ყოვლად პრიმიტიული ეჩვენება თავად ფაქტი , რომ 20-ე საუკუნეში ასეთი რამ შესაძლებელია, თუმცა ფაქტი სახეზეა -  ის იძულებელია იცხოვროს ქვიშაში ქალთან ერთად და შეეგუოს არსებულ სიტუაციას. 

     როგორ მოიქცეოდა თითოეული თქვენგანი , მოგზაურობის დროს თავი ორმოში რომ ამოეყო? - ზოგი , ალბათ თავსაც მოიკლავდა, სხვები შეეგუებოდით ყველაფერს და ახალ ცხოვრებას შეუდგებოდით, დეპრესიაში ჩავარდებოდით ან კმაყოფილნი იქნებოდით საინტერესო სიახლით და რომანის წერას მიჰყოფდით ხელს. მაგრამ ალბათ ბევრია ისეთი , ვინც ყველა ღონეს იხმარდა, ცდას არ დააკლებდა და თავს დააღწევდა არსებულ სიტუაციას. 

      უნდა ვაღიარო , პირველი რამდენიმე გვერდი ნამდვილი ტანჯვა აღმოჩნდა ჩემთვის აღწერილი გარემოს გამო. ისიც კი გავიფიქრე , რომ ჩემნაირი ფილტვების პატრონისთვის , რომელსაც ასევე პანიკური შეტევები აწუხებს , ეს წიგნი განკუთვნილი არაა , თუმცა მაინც მივეჩვიე დაუსრულებელ ქვიშას, სიცხეს , კანის სიწითლეს .... ყველაფერი ეს მეორეხარისხოვანი გახდა და წინა პლანზე უფრო მნიშვნელოვანმა მოვლენებმა წამოიწია.

სამახსოვრო ფრაზები : 

• ყველაზე სწორე გადაწყვეტილება ხშირად ისე უბრალოდ გამოიყურება , სისულელე გეგონება.
• ცივილიზაციის დონე კანის სისუფთავის ხარისხის პროპორციულია.
• როცა ბრძოლა მთავრდება , იარაღი ტვირთად იქცევა ხოლმე.
• სიყვარულია ის, რაც გამორიცხვის მეთოდით აკრძალვაზე უარის თქმის შედეგად რჩება. თუ ეს არ გჯერა , მაშასადამე არაფრის გჯერა.
• ადამიანს რკინის ჭიშკარი და ყრუ კედლები კი არა, კარებში გაკეთებული პატარა საჭვრეტი აგრძნობინებს ყველაზე მეტად , რომ საპატიმროშია.
• სიმარტოვე - ეს ოცნების დაუოკებელი წყურვილია.
• შეგუებას გარკვეული ზღვარი აქვს.
• თავშეკავება სრულიადაც არ ნიშნავს მარცხს, პირიქით, როცა მოთმინებას ისე აღიქვამ, როგორც მარცხს, ნამდვილი მარცხი სწორედ მაშინ იწყება.

შიო გვეტაძე - "მონანიება"

 

 

      ქართული დეტექტივი, რომელიც როგორც გადმოცემით ვიცი , მისი მეორედ გამოცემა აუკრძალავთ საბჭოთა კავშირის დროინდელ საქართვლოში გარკვეული დროით. ვინც მოასწრო და ეს საოცარი ნაწარმოები ხელში ჩაიგდო და წაიკითხა, ყველას ძალიან შეუყვარდა, მაგრამ ვისაც არ ხვდა ეს ბედნიერება, თხოულობდნენ ამ წიგნს ნაცნობებისგან და ფურცლებზე იწერდნენ მთლიან სიუჟეტს... 

      მოქმედება ქუთაისში ვითარდება. ერთ სუსხიან , თოვლიან და ცივ ღამეს, ტყეშელიაძეების სახლში ბოროტმოქმედები შეიპარებიან და მათ სახლს გაქურდავენ. ამ დროს გაეღვიძება ოჯახის უფროსს და ბანდიტებთან ხელჩართული ბრძოლის დროს ერთ-ერთს დაჭრის და სასიკვდილო ჭრილობებს მიაყენებს, რის შედეგადაც , ბოროტმოქმედთა დაჯგუფება გაიქცევა და მიიმალება. 

       საქმეში ერთვება გამომძიებელი - ლევან მინდელი, საკმაოდ საზრიანი და დაკვირვებული ადამიანი, თავისი საქმის პროფესიონალი. გამოძიების დროს , მინდელი მოულოდნელად გადაეკვეთება კანონიერ ქურდს -  საშკა ჩერქეზს, რომელიც მთელ იმდროინდელ რუსულ, ქურდულ სამყაროს შიშის ზარს სცემდა... ლევან მინდელი ჩერქეზს კვალში ჩაუდგება, ხოლო მათი შეხვედრა კი უამრავ საიდუმლოს ახდის ფარდას. 

     აქვე უნდა აღინიშნოს ლევან მინდელის პიროვნული თვისებები. როგორც პერსონაჟი , ის საოცარი ადამიანია. რაც შეეხება საშკა ჩერქეზს, ზუსტად ამ წიგნში გაიგებთ , თუ როგორ შეუძლია ერთ პატარა შეცდომას გაქციოს ბოროტმოქმედად... მინდელისა და ჩერქეზის დიალოგი არის ამ ნაწარმოების მთავარი დეტალი, შეუძლებელია ემოციების გარეშე უსმინო მათ დიალოგს. ნაწარმოები საკმაოდ მძიმეა, მაგრამ ეს ნამდვილად ის წიგნია , რომელიც აუცილებლად უნდა წაიკითხო .

მარიო ვარგას ლიოსა - "ცუდი გოგოს ოინები"

 

         მორიგი წიგნის განხილვა პერუელი მწერლის, დრამატურგის, ნობელის პრემიის ლაურეატის. ამ წიგნში მოთხრობილია ქალისა და პარიზში გადასახლებული პერუელი მამაკაცის რთული და წინააღმდეგობებით აღსავსე ურთიერთობა, რომელიც ადრეულ სიყმაწვილეში იწყება და თითქმის ორმოცი წლის  განმავლობაში გრძელდება. წიგნს ვრცელი გეოგრაფია აქვს - ლიმა, პარიზი, ლონდონი, ტოკიო, მადრიდი, სადაც ორიგინალურად ერწყმის ერთმანეთს ამ ქალაქებში მომხდარი უჩვეულო მოვლენები და რომანის გმირების არაორდინალური ურთიერთობა.

       რომანში მძაფრადაა აღწერილი კომუნისტური კუბა, სამხედრო დიქტატურის ქვეშ მყოფი პოლიტიკური ცხოვრება, გაუქმებული პერუ, მაღალგანვითარებულიევროპა, ამომავალი მზის ქვეყნის აღმოსავლური რომანტიკა და იაკუძების ქვეყანაში "შატო მეგურუ" ს სასიყვარულო შეხვედრების სახლი. 

       ნაწარმოებში , საზოგადოების დაბალი ფენიდან წამოსული, ცუდი გოგოს გზა ძალიან მრავალსახიანი და დაუჯერებლად ეგოცენტრულია... მისი ცხოვრების მიზანი ყოველთვის მდიდარი მამაკაცების ძიება იყო, თვლიდა, რომ ერთადერთი ხელშესახები ბედნიერება ფულია. მთელი თავისი ცხოვრება სწორედ ამ ფილოსოფიით იცხოვრა, თუმცა მუდმივად, მის ცხოვრებაში არსებობდა პერუელი "კარგი ბიჭი" რიკარდიტო.  რიკარდიტოს მიმართ , მთელი ისტორიის განმავლობაში გიჩნდება სიბრაზის და გაოგნების განცდა, როგორ შეიძლება ადამიანი ასე ერჩოდეს საკუთარ თავს, ასეთი მაზოხისტი იყოს და ერთიდაიგივე შეცდომების ბილიკებზე ასე დაუსრულებლად იაროს. ამ პერსონაჟის პიროვნული განვითარების გზებიც საკმაოდ მრავალფეროვანია. მენტალურ რევოლუციას 60-70 იან წლებში ინგლისის დედაქალაქში გადის და ეს ხდება მარიხუანას და ელესდეს ფონზე ღმერთებად ქცეული ბითლზების და მიკ ჯაგერის სმენისას. 

       ეს არის წიგნი , რომელიც აუცილებლად ჩაგახედებს საკუთარ განცდებში, საკუთარ ცხოვრებისეულ ტკივილებზე დაგაფიქრებს და ბევრ რამეს გვასწავლის. 

ნიკოლას სპარქსი - "არჩევანი" Nicholas Sparks - "The Choice"

 

       ნიკოლას სპარქსის წიგნების მიმართ განსაკუთრებული დამოკიდებულება მაქვს. მისი წიგნები საკმაოდ სახალისო, საინტერესო , დრამატული და სევდიანია. რაც შეეხება ამ წიგნს, უზომოდ საინტერესო და ჩამთრევია. 

       წიგნის მთავარი პერსონაჟია - თრევის პარკერი, საკმაოდ წარმატებული ახალგაზრდა მამაკაცი,მას ყველაფერი აქვს - კარგი სამსახური, სახლი ოკეანის სანაპიროზე, საოცარი ხედი ფანჯრიდან და რაც მთავარია ერთგული მეგობრები. თრევისს, მიუხედავად იმისა რომ , უკვე ჰყავს მეგობარი გოგონა , რომელთანაც თავს კარგად გრძნობს, მაინც არ სჯერა სიყვარულის და არ აღიარებს მას. იქნებ , ესეც ერთგვარი თავდაცვაა, რათა გულისტკენა თავიდან აიცილოს?! 

      თუმცა , ზუსტად ამ დროს მის მეზობლად გადმოდის გოგონა - გაბი ჰოლანდი, რომელიც თავდაყირა დააყენებს მის ცხოვრებას ან პირიქით , ვინაიდან ამ გოგონასაც ჰყავს საქმრო...ისინი დგებიან არჩევანის წინაშე და  ახლა მათ ბედისწერის გამოწვევას უნდა უპასუხონ.

      ეს არის წიგნი ნამდვილ ერთგულებასა და სიყვარულზე, გამძლეობაზე, რომელიც ადამიანს მხოლოდ მაშინ აღმოაჩნდება , როდესაც ნამდვილად  უანგაროდ უყვარს და მზადაა სიყვარულისთვის ყველაფერი გაიღოს. ეს ისტორია არჩევანზეა , რომელსაც ადამიანს არა გონება ,არამედ გული აკეთებინებს ... სიყვარულით გაკეთებული არჩევანი კი მცდარი არასდროს არ არის .

ჩარლზ ბუკოვსკი - "ფოსტა" Charles Bukowski - "Post office"

 

        ეს წიგნი ბუკოვსკის პირველი რომანია და მისი ალტერ ეგო - ჰენრი ჩინასკი გვიყვება თავისი ცხოვრების იმ პერიოდს, როდესაც 12 წელი "მიაკლა"  ფოსტაში მუშაობას... პარალელურად არც დოღს, არც ქალებს და რა თქმა უნდა არც დასალევს არ იკლებდა...  

      ბუკოვსკის რომანებიდან მხოლოდ "მაკულატურა" მაქვს წაკითხული და ჩემი დაკვირვებით ქართული ძალიან უხდება ბუკოვსკის. რაც შეეხება ფოსტას , წიგნი მხოლოდ სამ კვირაში დაწერა და ალბათ, ისევე ადვილად წერდა , როგორ ადვილადაც იკითხება. ბუკოვსკი აღარ არის გვარი ან ფსევდონიმი, ეს უკვე არის ცხოვრების წესი, რაღაც განსაკუთრებული და ასევე ძალიან ჩვეულებრივი, რა ჟანრიც გინდა მოუგონონ ,მას მაინც ვერ აღწერენ ნორმალურად...

      "ბინძური რეალიზმის" წარმომადგენელი ყოფილა ვიკიპედიის აზრით. ჩემი აზრით, კი ეს რეალიზმია და ჩვენი გონებაა ბინძური, ხოლო ბუკოვსკი ის არის, ვინც ამბობს ყველაფერს, რაც თავში მოსდის, რაც ეწერება და რაც ამახსოვრდება და თუ ვინმესთვის ეს სიბინძურეა , ეს უკვე მათი პრობლემაა... 

      ამ წიგნის კითხვისას იყო გრძნობა , რომ ჩემი ტყავი დავტოვე და ბუკოვსკის ალკოჰოლით გაჟღენთილ სხეულში გადავინაცვლე , ვიყავი ერთ დოღზე მოთამაშე , მექალთანე, გაუბედურებული ლოთი, ფოსტაში დაბმული მონა, მაგრამ მაინც ტელევიზორზე მიშტერებულ გარშემომყოფებზე ბევრად უკეთესი...

     თუ გინდათ გამოცადოთ როგორია არ გქონდეთ გეგმა და მიზანი უბრალოდ კიდევ ერთი დღე დოღზე და კიდევ ერთ ღამე ლოთობაში და კიდევ ერთი "ძაღლური" დღე ფოსტაში ან ქუჩაში კარდაკარ წანწალში ან ოფისში წერილების დახარისხებაში , ამას ეს წიგნი გპირდებათ. ბუკოვსკი , ზოგადად ძალიან პარადოქსულია... მოგწონს ოღონდ ზუსტად ვერც გამოთქვამ რა... სიმართლე? პირდაპირობა? სიგიჟე? ცინიზმი? ... ასევე ძნელია იმის თქმა თუ რითი უნდა აღფრთოვანდე... მისი პიროვნებით ნამდვილად არა , მაგრამ სწორედ აქაა მისი პარადოქსი, რომ როცა ყველაფერი მიუთითებს სხვას, სხვა რამე ხდება... 

მარგარეტ ლორენსი - "ქვის ანგელოზი" Margaret Laurence - "The stone angel"

 

         გიფიქრიათ სიბერეზე? ალბათ , ეს ფიქრი ყველას ზოგჯერ მაინც გაგვიელვებს , თუმცა რეალურად ვერ აღვიქვამთ იმ დროს, რომელიც ჯერჯერობით შორეულ მომავალს ეკუთვნის. მაგრამ თუ მაინც გვესტუმრება აზრი მოხუცებულობაზე, ვფიქრობთ, რომ მოხუცთა თავშესაფარი ცუდი გამოსავალი ნამდვილად არ არის...იქ ხომ კომფორტულად ვიქნებით, თანატოლებთან ვიმეგობრებთ, ოჯახის წევრებს ვუმასპინძლებთ და ირგვლივ ბევრი მზრუნველი ადამიანი გვეყოლება. ასე ვფიქრობთ ჩვენ, ახალგაზრდები...

        და როგორია სინამდვილეში სიბერე? ამას შესანიშნავად აღწერს წიგნის მთავარი პერსონაჟი ქალი - ჰეიგარი , რომელიც მენავაკაში გაიზარდა და ახლა 90 წლისაა.  სწორედ ამ ასაკში , როდესაც ის სრულიად უმწეო ხდება, ის გვამოგზაურებს საკუთარ წარსულში, ჩვენთან ერთად აანალიზებს შეცდომებს, რომლებიც უამრავი ჰქონდა და რომლებმაც განსაზღვრა მისი ცხოვრება და თანდათან გვაჩვენებს , რომ სიბერე აუცილებლად მოვა, მას ვერავინ გაექცევა...

        ქალაქს , გორაკზე გაშლილ სასაფლაოზე, ჰეიგარის დედის საფლავზე წამომართული ქვის ანგელოზი გადმოჰყურებს. სწორედ ესაა ჰეიგარის მთელი ბავშობის მოგონება . აქ არ არის ბავშვობის მოგონებები, აქ მხოლოდ ხნიერი და ავადმყოფი ქალის ფიქრები და შიშია, როგორც ქვის ანგელოზში ... მხოლოდ ქალის სხეულისთვის გასაგები შეგრძნებებია...ქალმა და მისმა სხეულმაც, სხვანაირი მარტოობა იცის, ტკივილიც სხვანაირი და თვითონ სიკვდილიც სხვანაირი, მჯერა... 

       ერთადერთი რაც შეგვიძლია გავაკეთოთ ისაა, რომ ღირსეულად მივიდეთ სიბერემდე , საკუთარი ხელით არ გავანადგუროთ ყველაფერი, რაც გვიყვარს. მხოლოდ ამას თუ გავაკეთებთ, მშვიდად გადავალთ იმ სამყაროში , რომლშიც "ქვის ანგელოზი" გაგვაცილებს. 

ბოჰუმილ ჰრაბალი - "მეტისმეტად ხმაურიანი მარტოობა"

 

        "მეტისმეტად ხმაურიანი მარტოობა" მოკლე ფილოსოფიური რომანია, რომელიც მწერალმა რამოდენიმე ვერსიად დაწერა, რადგან იმ დროინდელი ჩეხეთის რესპუბლიკა მკაცრ ცენზურას ეწეოდა. საბოლოო ვერსიად ეს წიგნი 1989 წელს გამოიცა.

       წიგნში გადმოცემულია მთავარი გმირის შინაგანი მონოლიგი, რომელიც 35 წელია მაკულატურის მწნეხავად მუშაობს და ამ საქმიანობას თავის "Love story" - ის უწოდებს. მას უყვარს თავისი საქმე , უყვარს წიგნებთან ახლოს ყოფნა, უყვარს ის , თუ როგორ ალამაზებს დაწნეხილ მაკულატურას ბოლო გზაზე გასაცილებლად... ყოველი მაკულატურის შუაგულში საგულდაგულოდ შერჩეულ წიგნს დებს , საგულდაგულოდ შერჩეულ ციტატაზე გადაშლილს და ისე წნეხს, ბოლოს კი გარედან ცნობილი მხატვრების რეპროდუქციებს აკრავს, რომ უკანასკნელ გზაზე წასული წიგნების სილამაზე მთელმა ქალაქმა დაინახოს. მისი ოცნებაც წიგნებს ეხება, პენსიაზე გასვლის შემდეგ , წნეხის აპარატის შესყიდვა უნდა, რის შემდეგაც ყოველდღიურად ერთ შეკვრას შექმნის და წელიწადში ერთხელ ამ შეკვრების გამოფენას მოაწყობს. თუმცა სამყაროში შემცვლელი ყველაფერს მოეძებნება, ჰანტას საწნეხ აპარატსაც და თავად ჰანტასაც... 

       ერთ დღეს ჰანტას შემცვლელებს მოიყვანენ, რომლებიც მასზე ბევრად სწრაფად და პროდუქტიულად მუშაობენ. ეს ჰანტასთვის დიდი ტრაგედიაა, რადგან მისი ცხოვრება დაწერილი, დასვრილი, დალაქავებული, დახეული ქაღალდებისგან შედგება. თავისი სარდაფიდან ამოსული, სადაც 35 წელი მარტოობაში წნეხის აპარატის გვერდით გაატარა, სრულიად სხვა სამყაროში ხვდება, იმ სამყაროში , სადაც აღარანაირი მიზანი არ აქვს, სადაც მარტოობა კიდევ უფრო მეტად ხმაურობს... 

       როცა დავიღლები და დედემიწაზე აღარაფერი გამახარებს , ვხუჭავ თვალებს და რამდენიმე წლით უკან ვახვევ ჩემს ცხოვრებას ... სწორედ მაშინ შევიგრძნობ , რომ ჩემი ცხოვრება არაა მარტოსული ადამიანის ცხოვრება ... სწორედ იმ მომენტში ვიაზრებ თუ როგორ გამიმართლა , მომენტში , როდესაც მგონია , რომ მარტოსულობა მშთანთქავს... 

დონა ტარტი - "ოქროსფერი" Donna Tartt - "The Goldfinch"

 

       ამერიკელი მწერალი დონა ტარტი ავტორია საკმაოდ წარმატებული და ინტელექტუალური რომანების. "ოქროსფერის" წარმატებამ კი ყოველგვარ მოლოდინს გადააჭარბა. სიუჟეტი კი ასეთია : 13 წლის თეო დეკერი დედასთან ერთად ნიუ-იორკის მეტროპოლიტენის ხელოვნების მუზეუმში გაიქცა - მოულოდნელი წვიმისგან დასამალად.  მუზეუმში გატარებული წუთების განმავლობაში თეომ მოახერხა აღფრთოვანებულიყო ჰოლანდიელი მხატვრის კარელ ფაბრიციუსის "ოქროსფერი" სურათით, ენახა ელეგანტური მოხუცი, წითელთმიან გოგონასთან ერთად და სმენა დაეხშო საშინელი აფეთქებისგან - ტერორისტული თავდასხმა მუზეუმში... თეო უცნაურ ბრძანებას იღებს მოხუცისგან და მალევე იგებს დედის გარდაცვალებას. სწორედ ამ მომენტიდან ის თითქოს ჩაყვინთავს ტანჯვისა და თავგადასავლების ნაკადში,  რომელიც დაუსრულებლად ეჩვენება...

      აფეთქების გამოგონებით, რომელიც არასდროს არ მომხდარა, ტარტი შეგნებულად არღვევს რეალობის კედელს და ფანტასტიკურ სივრცეში ჩაგვძირავს. თეო ცხოვრობს ეგზოტიკური პერსონაჟებითა და უცნაური ნივთებით დასახლებულ სამყაროში - ასეთი ფერადი და ნათელი მხოლოდ ზღაპარში ან ბავშობაშია.  სიუჟეტური ხაზები აქ დაკავშირებულია სამკაულების დახვეწილობასთან და პერსონაჟები ცოცხლები არიან. მაგრამ მკითხველის მოხიბვლისას , ავტორი არ მალავს განზრახვას სერიოზულად ისაუბროს ხელოვნებაზე , მის მნიშვნელობაზე დედამიწაზე მცხოვრებთათვის. 

     "ოქროსფერის" მომხიბვლელობა არ მალავს შედეგს, რომელსაც ფინალში მომწიფებული თეო ხვდება. ხელოვნება საუკუნეების მაძილზე კომუნიკაციის საშუალებას იძლევა.  როგორც მთავარი გმირი ამბობს  - "სილამაზე უნდა გადავარჩინოთ ცეცხლს და შევინარჩუნოთ, რომ ერთმანეთთან საუბარი არასოდეს შეწყდეს." 

პოლა ჰოკინსი - "გოგონა მატარებელში" Paula Hawkins - "The girl on the train"

 

         ეს არის ერთ-ერთი საუკეთესო თრილერი, რომელიც წამიკითხავს. ერთი წინადადებით რომ დავახასიათო ეს წიგნი, ალბათ ასე ვიტყოდი : არავის ნდობა არ შეიძლება!!!  წიგნის კითხვის პარალელურად თქვენი ეჭვი ხან ერთ პერსონაჟზე გადადის , ხან მეორეზე. გარკვეულ ეტაპზე ისე ჩაიხლართება სიტუაცია, რომ ყველას ეჭვის თვალით უყურებ, მათ შორის იმ მთავარ სამ ქალ პერსონაჟსაც, ვისი პირით მოყოლილ ამბავსაც კითხულობ. ალკოჰოლიკი, მატყუარა და მოღალატე - რეიჩელი, ანა და მეგანი - სამი მთავარი პერსონაჟი ქალი. რომელს უნდა ენდო?! 

       ვერ ვიტყვი, რომ ძალიან ხშირად ვმგზავრობ მატარებლით, მაგრამ არ მტოვებს განცდა , რომ ეს ყველაზე იდუმალი და ლიტერატურული ტრასპორტია, რაც კი ოდესმე შეუქმნიათ.  ეს არის წიგნი გოგონაზე, რომელიც ყოველდღე მგზავრობს ერთი და იმავე მარშრუტით, ზის ერთსა და იმავე ფანჯარასთან, მატარებელი ყოველდღე ჩერდება რამდენიმე წუთით სემაფორზე, სწორედ ამ დროს ყოველთვის უყურებს გოგონა მატარებლების სიახლოვეს მყოფ სახლებს, განსაკუთრებით კი ერთს.  ხედავს მომხიბვლელ წყვილს, რომელსაც წარმოსახვაში არქმევს სახელებს - ჯესი და ჯეისონი, წარმოიდგენს მათ ბედნიერ ცხოვრებას და შორიდან ხარობს მათი ჰარმონიული ურთიერთობით.  თუმცა , ერთ დღეს  რეიჩელი ხედავს რაღაცას , რაც სრულიად არ შეეფერება ამ იდეალურ წყვილს მის წარმოდგენაში... 

       რეიჩელი უკვე რაღაცით დაკავშირებულია ამ ოჯახთან , ყოველ შემთხვევაში ასე ფიქრობს და ვერ მოისვენებს მანამ , სანამ არ გაარკვევს, რა ხდება. სწორედ აქ იწყება დაუჯერებლად დაძაბული ამბავი, როდესაც რეიჩელი შეგძულდებათ, თავს მოგაბეზრებთ, მხარს დაუჭერთ, უგულშემატკივრებთ, ისევ გაბრაზდებით და ასე დაუსრულებლად...

      ეს წიგნი არის სავსე საიდუმლოებებით. არც რეიჩელმა არ იცოდა , რა ხდებოდა იმ  "იდეალური წყვილის" სახლის ფანჯრებს მიღმა. რჩება მხოლოდ ერთი კითხვა, რომელიც არ ასვენებს რეიჩელს და მკითხველს, კითხვა , რომლის პასუხიც არის მთავარი საიდუმლოს გასაღები : რა მოხდა შაბათს ღამით? 

     ვისაც ჯერ არ წაგიკითხავთ, ვერც კი წარმოიდგენთ წინ რამხელა თავსატეხი და სიამოვნება გელოდებათ ერთდროულად.  

ლევ ტოლსტოი - "ანა კარენინა" Leo Tolstoy - "Anna Karenina"

 

         ლევ ტოლსტოის ლიტერატურული შედევრი "ანა კარენინა" .  როდესაც ქალ პერსონაჟებზე ვსაუბრობთ, შეუძლებელია პირველი არ გაგვახსენდეს ანა კარენინა, რომელმაც მსოფლიო ლიტერატურაში მოახდინა გადატრიალება. მიუხედავად იმისა , რომ თავად ტოლსტოი თვლიდა , რომ ეს არ იყო მისი საუკეთესო ქმნილება, "ანა კარენინა" მსოფლიოში ერთ-ერთ ყველაზე მნიშვნელოვან და პოპულარულ ნაწარმოებად ითვლება. ცნობილია , რომ ამ რომანის 10 სხვადასხვა ვერსია არსებობდა, სანამ საბოლოო ვარიანტზე შეჩერდებოდა მწერალი. 

       მწერალმა ანა კარენინას სახე სულ მცირე ხუთი ქალის პროტოტიპისგან შექმნა. ერთი ქალისგან მან აიღო გარეგნობა, მეორისგან ტრაგიკული ბედი, მესამე ქალისგან -  წარმომავლობა, განათლება, სულიერი თვისებები, ხასიათის ნიშნები... სწორედ ამ ქალებისგან და მათი ბედისგან ტოლსტოიმ შექმნა ერთი სახე - ანა კარენინა. 

       ანა კარენინა წინააღმდეგობებით სავსე წიგნია. ამს მის სახელსა და გვარშივე ვხედავთ. კარენინა ნიშნავს გონებით მოაზროვნეს, ხოლო ანა გულით მცხოვრებს. ასევე ანა ჩამოდის, რომ შეინარჩუნოს ძმის ოჯახი და საბოლოოდ ანგრევს თავისას. ანა კარენინას და ვრონსკის შეხვედრა სისხლით იწყება და სისხლითვე მთავრდება.  

      წიგნში გვხვდება უფლის სიტყვები : "ჩემი არს შურისგება და მე მივაგო". ესაა პავლე მოციქულის ეპისტოლეში რომაელთა მიმართ. უფალი ამბობს, რომ თქვენ, ადამიანები ნუ განსჯით, მე - ღმერთი ვიმსჯელებ და განვსჯი. ეს ორი მიმართულებითაა ნათქვამი ტოლსტოისთან. პირველი ის , რომ ანა კარენინას ნუ გაკიცხავთ, ეგ თქვენი საქმე არაა, მას უფალი მიხედავს. მეორე კი გაფრთხილებაა ანა კარენინას მიმართ, რომ ვრონსკის ნუ განსჯი, ნუ დასჯი, თუმცა ანამ მაინც დასაჯა ვრონსკი თავისი თვითმკვლელობით... 

     წიგნის შესავალში ვხვდებით ფრაზას : "ყველა ბედნიერი ოჯახი ერთმანეთს ჰგავს, ყველა უბედური ოჯახი კი თავისებურად უბედურია."  ეს ის წიგნია, რომელსაც ჩემი შეფასება ნამდვილად არ სჭირდება. მხოლოდ იმას ვიტყვი, რომ თუ არ გაქვთ წაკითხული, წინ პირველად კითხვის ბედნიერება გელით. 

"ადამიანები იმიტომ კი არ ცოცხლობენ,რომ საკუთარ თავზე ზრუნვა ასულდგმულებთ, არამედ იმ სიყვარულის გამო, რომელიც მათ მიმართ სხვა ადამიანებს აქვთ." 

 

აგათა კრისტი - "მრუდე სახლი" , "და აღარავინ დარჩა" Agatha Christie - "Crooked House" , "And then there were none"

 

        დღეს გადავწყვიტე განვიხილო ორი წიგნი ერთ პოსტად. პირველი წიგნია დეტექტივების დედოფლად წოდებული, აგათა კრისტის " და აღარავინ დარჩა" .  არის მასპინძელი, რომელიც კუნძულზე ეპატიჟება რამდენიმე გავლენიან ადამიანს, საკმაოდ ნიჭიერს და ცნობილს. სწორედ ამკუნძულზე შეკრიბავს ყველას ერთად , რომლებსაც გარკვეული წვლილი მიუძღვით თავიანთ ქვეყნებში , ისინი გაიცნობენ ერთმანეთს, მაგრამ  არ იციან ვინ არის მასპინძელი და საერთოდ , რატომ  მოუწიათ ამ კუნძულზე შეკრება... წიგნში ასევე გვხვდება ლექსი , რომლის მიხედვითაც ხდება თითოეული პერსონაჟის გარდაცვალება. თითოეული პერსონაჟი აღმოაჩენს ჩაწერილ ფირს,  რომელსაც მიუტანს მოსამსახურე, და როდესაც ამ ფირს მოისმენენ, იქ წერია თითოეული ადამიანის მიერ ჩადენილი ცუდი საქციელი, ასე ვთქვათ ეგრეთწოდებული , ჯოჯოხეთისკენ განწესებული ხალხის შეკრებაა კუნძულზე... სწორედ ამ ფირების მოსმენის შემდეგ , კუნძულზე შეკრებილი ადამიანები , ცდილობენ გამოიძიონ , თუ ვინ იყო მასპინძელი, ვინ არის მთავარი ფუძემდებელი ამ იდეის... წიგნი არის საკმაოდ საინტერესო და იდეალურად დაწერილი. 

        მეორე წიგნი - "მრუდე სახლი" , რომელიც პირველივე ფურცლებიდან ჩაგითრევთ და ეცდებით თავად გამოიცნოთ თუ ვინ დგას ჩადენილი მკვლელობების უკან.  რაც შეეხება სიუჟეტს : ერთ უცნაურ, მრუდე სახლში ერთი ოჯახი ცხოვრობს, რომლის უფროსი წევრი - არისტიდ ლეონიდასი ძალზედ გავლენიანი და მდიდარი პიროვნებაა... მას ერთ დღეს მკვდარს აღმოაჩენენ, თუმცა ის ბუნებრივი სიკვდილით არ გარდაცვლილა, ის მოწამლეს... იწყება გამოძიება . ოჯახის თითოეულ წევრს შეეძლო მკვლელობა ჩაედინა , მაგრამ ხელჩასაჭიდი თითქმის არაფერია...მკვლელს თურმე მემკვიდრეობა სულაც არ სჭირდებოდა... 

      მიუხედავად იმისა, რომ მაინც ადვილი მისახვედრი იყო მკვლელის ვინაობა ჩემთვის, წიგნი ძალიან საინტერესო იყო და რამდენიმე საათში შემომეკითხა. ბევრ მომენტებში კი ჩემი ყბა ძირს იდო :) თუ დეტექტივები გიზიდავთ , უდიდესი რეკომენდაცია ამ ორ წიგნს. 

ერიხ მარია რემარკი - "ჟამი სიცოცხლისა და ჟამი სიკვდილისა"

 

        მეორე მსოფლიო ომი - ესაა პერიოდი როცა ყავის ნახარშს ინახავდნენ ხელმეორედ ყავის დასალევად, კონსერვირებულ საჭმელს იმარაგებდნენ, გააჩნდათ მხოლოდ ორი წყვილი ტანსაცმელი, უსახლკაროები თავს აფარებდნენ ეკლესიებსა და ქუჩებს, დადიოდნენ ჯაშუშები და ნებისმიერ საეჭვო ქმედებას უმოქმედოდ არ ტოვებდნენ... პერიოდი, როდესაც სხვისი სახლის ნანგრევებში სხვა ოჯახი სახლდებოდა და ბინას იდებდა, ღამით შუქის ანთება ნატვრა იყო, მთვარის გამოჩენა მოწმენდილ ცაზე კი , უბედურების მომტანი... სხვისი წერილის ნაგლეჯის მისაკუთრება და უკანა მხარეს საკუთარი წარწერის გაკეთება მშობლების საძებნელად ქურდობის ტოლფასი... პერიოდი, როდესაც ზოგჯერ უბინაოდ დარჩენილს ღია ცის ქვეშ ძონძებისგან გაკეთებულ კარავში უფრო ტკბილად შეიძლება დაგძინებოდა , ვიდრე მშობლიურ სახლში დაბომბვის მოლოდინში. 

 

          გრებერი და ელიზაბეტი, მეორე მსოფლიო ომის დროს მცხოვრები ორი ახალგაზრდა, ერთი ჯარისკაცი, რომელმაც როგორც იქნა აიღო შვებულება და დაბრუნდა მშობლიურ ქალაქში, მეორე მარტოდ დარჩენილი ექიმის ქალიშვილი. ორივე მშობლების დაბრუნებისა და პოვნის მოლოდინშია... ისინი ერთმანეთს ხვდებიან და სწორედ ამ შეხვედრიდან იწყებენ დატკბნენ იმ მცირე დროით რაც დარჩათ, სანამ ომი დააშორებთ...

        ეს არის უსაზღვროდ სევდიანი რომანი ადამიანებზე, რომლებიც უმცირესი ოცნებებით არსებობენ, სურთ დაიბრუნონ მშვიდი ღამეები, შეძლონ ყოველი შობის ღამეს შიშის გარეშე აანთონ შუქი და გაატარონ ტკბილი ცხოვრება, სადაც მთვარის დანახვა ციმციმა ვარსკვლავებთან ერთად, ადამიანთა მორიგ სიკვდილს არ მოაგონებთ...