ფრანსუაზ საგანი - "გიყვართ ბრამსი?" Francoise Sagan - " Aimez vous Brahms? "

 

           ამ წიგნის შესახებ არაერთ მოსაზრებას მოისმენთ, მეტწილად კრიტიკას. მაგალითად, რატომ მიაკუთვნებენ მსოფლიო ლიტერატურის იმ ჩამონათვალს, რომელიც ადამიანმა "სანამ ცოცხალია უნდა წაიკითხოს". ან რატომ ცდილობს ავტორი ადამიანური ურთიერთობები ასეთი მარტივი ენით წარმოგვიდგინოს. ამ კითხვაზე პასუხის გაცემა არც ისე რთულია, თუმცა შესავალშივე დასკვნა არ იქნაბოდა მაინცდამაინც სწორი, ამიტომ ჯერ წიგნის შინაარსზე დავწერ.

           ავტორი , ზედმეტად კარგად ფლობს "ქალთა სევდის" ძირითად მიზეზებს, რომლებსაც აქვთ ლოგიკური ახსნა და მათი გაგება არ წარმოადგენს სირთულეს. მაგალითად , რამდენად რთულია მუდმივ სიმარტოვეში გატარებული დღეები, როდესაც ითვლება, რომ პარტნიორი გყავს, რომლის მიმართაც გარკვეული პასუხისმგებლობა გაკისრია და ეს პასუხისმგებლობა ცალმხრივია. ან, თუ სიყვარულის უფლება ყველას აქვს, მაშინ რატომ ხდება მისი ხელოვნურად შეზღუდვა?! 

         39 წლის , მუდამ მოხდენილად ჩაცმული, ლამაზი და ასაკ შეპარული პოლი, უკვე ნაოჭები რომ დამჩნეოდა და ძალიან კმაყოფილი როჟე, უზომოდ შეყვარებული სიცოცხლეზე, მუდამ თავისუფლებაში მყოფი და მუდამ ხარბად ჩაჭიდებული "თავისუფლებაზე". პოლი როჟესგან თავისუფლების სიყვარულს ითხოვდა მსხვერპლად, კაცს კი ამხელა მსხვერპლშეწირვა არ შეეძლო. როჟე ღალატობდა, მაგრამ პოლი მისთვის განყენებული ქალი იყო, მუდამ სასურველი, მისთვის ეს ქალი სხვა პლატფორმაზე იდგა, სხვა შეფასების კრიტერიუმებს უსადაგებდა.

        ოჯახისგან განებივრებული, ქალებისგან მოსვენება დაკარგული , ლამაზი და ახალგაზრდა  25 წლის სიმონი. ბიჭი, აღფრთოვანებული და ძლიერად  შეყვარებული პოლიზე. სწორედ მისმა აღფრთოვანებამ პირველად ცხოვრებაში ქალზე მზრუნველობის, ქალის დაცვის სურვილი გაუღვიძა.ორივე კაცს უყვარდა პოლი! პოლს უყვარდა როჟე, სიმონის მიმართ კი უცნაური გრძნობა ჰქონდა - ემოცია, სიმშვიდის და სტაბილურობის. ეს იყო სიმონი, რომელიც როჟესგან დაცარიელებულ ცხოვრებას უვსებდა, სიმონი, რომელიც მარტოობის შეგრძნებას უფერმკთალებდა.

        არჩევანი მაინც გააკეთა პოლიმ! ის ვერასდროს შეეგუებოდა ყურადღება მისაქცევ, ძალიან ლამაზ , 14 წლით პატარა ბიჭის გვერდით ჩრდილში დგომას. როჟეს და პოლის "თავისუფალი" ურთიერთობა, რომელსაც თავისუფლება, მხოლოდ კაცმა უწოდა, მხოლოდ კაცი სარგებლობდა! და ამ დროს ქალი, კაცისგან ცარიელ ბინაშ მყოფი, სახლში მჯდომარე და მომლოდინე , შეპყრობილი "მოუსვენარი უხალისობით" და თავისუფლების სახელით მინიჭებული მარტოობა... 

         ცუდია, როცა ვინმეს საკუთრებად გრძნობ თავს!!!  არ არის კარგი ხალიჩის როლში ყოფნა!!! შუა ხნის ასაკშიც უნდა შეგეძლოს ბრძოლა ცხოვრებასთან და უნდა მისცე საკუთარ თავს შანსი იყო ბედნიერი, გაღიმებული... პირადად მე ვერ გავუგე პოლის, არ მესმის მსგავსი საქციელის, როჟე მისი "მბრძანებელი" იყო , ის კი მისი "საკუთრება"  და დაუბრუნდა ამ მოღალატე კაცს... კაცმა , რომელმაც ძალიან თავისებური, ეგოცენტრული სიყვარული იცოდა... 

        დასკვნის სახით შეგვიძლია ასეთი რამ წარმოვიდგინოთ - ნებისმიერი სირთულის გამარტივება შეგვიძლია და რაც უფრო მარტივად ვახდენთ სირთულის აღქმას, მით უფრო მსუბუქად აღვიქვამთ სამყაროს. მაშინ დროა , უნარების დასახვეწად ფრანსუაზ საგანი ვიკითხოთ :) . 

სილვია პლათი - "ზარხუფი" Sylvia Plath - "The bell jar"

 

          თინეიჯერობიდან ზრდასრულობაში გადასვლამდე თვითმკვლელობაზე , შესაძლოა ბევრი ფიქრობს... ტვინში სიკვდილის სხვადასხვა ვარიაციებს ამუშავებენ. დიდი ნაწილი სუიციდს იმდენად არა, რამდენადაც საკუთარ დასაფლავებას განიხილავს და ის აინტერესებს, მისი გარდაცვალების შემდეგ რეალურად გული ვის დასწყდება.

         სიკვდილი ამ წიგნში მთავარი თემაა. წიგნის მთავარი პერსონაჟი - ესთერი, ერთი შეხედვით წარმატებული გოგოა. ნიუ იორკში, პროექტში გამარჯვებით მოხვდა, მერე სახლში დაბრუნებული აღმოაჩენს, რომ მის ირგვლივ ყველაფერი დაემხო და ზარხუფში მოექცა. ზარხუფი ამოპირქვავებული მინის გამჭვირვალე ქილაა. ესთერიც მისი ტყვე ხდება. ცვლილების მიზეზი, ერთი შეხედვით , სრულიად უმნიშვნელოა. თუმცა,თინეიჯერობისას საბაბი ყოველთვის მოიძებნება. შემდეგ მოდის ინსომნია, წერის შეწყვეტა, ბიჭები და ბოლოს საგიჟეთი, სადაც რამდენიმე კვირას გაატარებს...

        ვფიქრობ, გარდამტეხი მაინც ბიჭებთან დაკავშირებული ისტორიები გახდა. ვინც მას მოსწონდა, ისინი ყურადღებას არ აქცევდნენ და უმეტეს შემთხვევაში ბიჭები თვითონ ირჩევდნენ მას. ნიუ იორკიდან წამოსვლის ღამესაც ასე მოხდა, რამაც ესთერის ქვეცნობიერში საოცარი პროტესტი გამოიწვია.

         საერთოდ, მისთვის ქალისა და კაცის იმგვარი ურთიერთობა, რასაც ხედავს, მიუღებელია. ფიქრობს , რომ მის გარშემო კაცი ყველგან დომინანტია, თუმცა ვერ აუხსნია, რატომ, რაც მისი პიროვნების დაშლას იწვევს. 

         "ზარხუფი" სილვია პლათის ავტობიოგრაფიული რომანია. მიუხედავად ქორწინებისადმი პროტესტისა, რაც ამ წიგნშიც კარგად ჩანს, მაინც გათხოვდა და ორი შვილი შეეძინა. თუმცა ორი თვის შემდეგ რაც ქმარმა მიატოვა, სიცოცხლე თვითმკვლელობით დაასრულა. ამ ზღვრამდე პლათი ათი წლით ადრეც იდგა, თუმცა მაშინ "ზარხუფის" აწევა შოკური თერაპიის გარეშე მოახერხა.

         საერთოდ, მგონია, რომ ყველას ცხოვრებაშ არის პერიოდები, როცა ფიქრობ, რომ ზარხუფში მოექეცი - არსად წასასვლელი არ ჩანს, წრეზე ტრიალებ, მერე სუნთქვა გიჩერდება და ერთ ადგილას ეცემი. იშვიათად თუ გამოჩნდება ვინმე, ვინც შოკურ თერაპიას ჩაგიტარებს ან ამ ზარხუფს აწევს და იქიდან გამოგიშვებს. თუმცა, მგონია, რომ არასდროს "დაგეცემა" ისეთი რაღაც , რისი აწევის უნარი თავად არ გაქვს...

   სამახსოვრო ფრაზები :

• ფაქტია , რომ კარგი ლექსი ბევრად უფრო დიდხანს ძლებს, ვიდრე ასობით ადამიანის სიცოცხლეთა ჯამი.
• როცა ვიღაცისგან არაფერს მოელი, არც იმედის გაცრუება გემუქრება.
• ქალთმოძულეები ღმერთებს ჰგვანან: ვერაფერს ატკენ,ძალაუფლებით არიან ავსებულნი. მოდიან და მალევე ქრებიან, დაჭერას ვერ მოასწრებ.
• რა აჯაფსანდალია სამყარო!!! 
• რაც უფრო უიმედო ხარ, უფრო საიმედოდ გმალავენ.

მეთ ჰაიგი - "შუაღამის ბიბლიოთეკა" Matt Haig - "The midnight library"

 

            წიგნი ეხება ორ მნიშვნელოვან თემას :  კითხვას , ვინაიდან სიუჟეტი წიგნებით სავსე ბიბლიოთეკაში ხდება, ხოლო მეორე მხრივ , ასევე ეხება ცხოვრებას , თუ როგორ გვიქმნის სხვადასხვა შესაძლებლობებს ჩვენი გადაწყვეტილებები ცხოვრების მანძილზე. 

            ნორა სეიდი , წიგნის მთავარი პერსონაჟი, მოულოდნელად ჩნდება შუაღამის ბიბლიოთეკაში, სადაც მას სთავაზობენ ახალ შესაძლებლობებს , რომ გამოასწოროს თავისი ქმედებები. ამ მომენტამდე მისი ცხოვრება სინანულით და უბედურებით იყო სავსე. ნორა გრძნობს, რომ მან ყველა გააღიზიანა და იმედები გაუცრუა, მათ შორის საკუთარ თავსაც... სწორედ ამიტომ გადაწყვეტს ცვლილებას...სიცოცხლესა და სიკვდილს შორის არის ბიბლიოთეკა და ამ ბიბლიოთეკის თაროები უსასრულოა. თითოეული წიგნი არის შესაძლებლობა დაინახო ცხოვრება, რომელიც შესაძლო იყო გქონოდა თუ სხვა არჩევანს გააკეთებდი.

          ძველი მეგობრის დახმარებით, ნორას ექნება შესაძლებლობა თავი აარიდოს ყველაფერს , რასაც ნანობს რომ გააკეთა ან არ გააკეთა, სრულყოფილი ცხოვრების საძიებლად. თუმცა ყველაფერი ყოველთვის არ იქნება ისე, როგორც მას წარმოედგინა.  მალე მისი ახალი გადაწყვეტილებები ბიბლიოთეკას და საკუთარ თავს უკიდურეს საფრთხეში ჩააგდებს. ნორას მოუწევს პასუხის გაცემა კითხვაზე სანამ მისი დრო ამოიწურება : რომელია  ცხოვრების  საუკეთესო გზა?! 

        სამახსოვრო ფრაზები : 

• ზეწოლა გვაყალიბებს.თავიდან ქვანახშირი ხარ და ზეწოლის შემდეგ ბრილიანტი ხდები.
• თუ შავ ხვრელს მიუახლოვდები,გრავიტაციული ძალა მის გაყინულ, ბნელ რეალობაში შეგათრევს.
• დროთა განმავლობაში ბედნიერი წუთებიც მტკივნეული ხდება.
• იმდენი ცხოვრება გაქვს , რამდენიც შესაძლებლობა.
• ყველა ადამიანის ცხოვრება შესაძლოა უსასრულო მიმართულებით განვითარდეს.
• სიყვარულის შიში იგივეა,რომ ცხოვრების გეშინოდეს, ხოლო ის ვისაც ცხოვრების ეშინია, სამი მეოთხედით მკვდარია.
• ხანდახან სინანული ფაქტებიდან სრულიად არ იღებს სათავეს. ხანდახან სინანული, უბრალოდ ... ნეხვის გროვაა...
• სინანული არასდროს არ ქრება. კოღოს ნაკბენს არ ჰგავს. სამუდამოდ გეფხანება.
• დაუმორჩილებლობა თავისუფლების ჭეშმარიტი საფუძველია. დამჯერები მონები უნდა იყვნენ.
• ჩვენი ცხოვრების თითოეული წამი ერთგვარი მოსახვევია.
• გონება ვერ ხედავს იმას , რასაც ვერ უმკლავდება.
• ვერასდროს იცხოვრებ თუკი ცხოვრების აზრის ძიებას დაიწყებ.
• ყველაფერი კარგი ველური და თავისუფალია.
• შესაძლოა ყველაფერი გქონდეს და არაფერს გრძნობდე.
• შესაძლებლობებს ვერასდროს გამოლევ, მაგრამ შესაძლოა მათი ცდა აღარ გინდოდეს.
• ცხოვრებაში რაც არ უნდა გულწრფელი იყო, ადამიანები მხოლოდ იმ სიმართლეს დაინახავენ, რომელიც მათ რეალობასთან არის ახლოს.
• სიყვარული , სიცილი, შიში და ტკივილი უნივერსალური გრძნობებია.

დაფნა დიუ მორიე - "რებეკა" Daphne Du Maurier - "Rebecca"

 

         ეს არის ერთ-ერთი საუკეთესო და სრულყოფილი გოთიკური ჟანრის წიგნი, რომელიც ოდესმე წამიკითხავს. თითოეული ელემენტი - სიუჟეტი, პერსონაჟები, დასასრული -  არის იდეალური.  თითოეული პერსონაჟი ძალიან კარგად თამაშობს თავის როლს. სიუჟეტიდან გამოდინარე, შესაძლოა საერთოდ არ იყო დარწმუნებული ვინ რომელ როლს თამაშობს სინამდვილეში. თავად მწერლის გენიალურობა იმაში მდგომარეობს, რომ წიგნში, გარდაცვლილი ქალის , რებეკას სული, აცოცხლებს სახლსა და პეიზაჟს და მთლიანად შეპყრობილი ჰყავს მისით სახლში მაცხოვრებლები...

        წიგნის შინაარსი კი ასეთია : ქვრივი, სახელად მაქს დე ვინტერი , ქორწინდება ახალგაზრდა ქალზე, რომელიც ერთ მდიდარ ამერიკელს ემსახურება. როდესაც დაქორწინებულები მენდერლიში ბრუნდებიან, ახალი მისის დე ვინტერი თავს უცხოდ გრძნობს ახალ გარემოში, მას მიაჩნია, რომ საკმარისად კარგი არ არის არც მეუღლისთვის და არც მოსამსახურეებისთვის, რადგან მას ყველგან თან სდევს გარდაცვლილი მისის დე ვინტერის აჩრდილი ...

         სიუჟეტი უფრო მეტად იძაბება , როდესაც ახალი მისის დე ვინტერისთვის ქმარი ხდება დასაკუთრების ობიექტი. მისი ბედიერება ქმრის ღიმილზე ხდება დამოკიდებული, უბედურება კი მკაცრ ტონალობაზე... ასაკობრივი სხვაობიდან გამოდინარე, მისტერ დე ვინტერს დაავიწყდა , თუ როგორი ყოვლისმომცველი შეიძლება იყოს პირველი სიყვარული და ამის გამო უყურადღებოა ახალი მეუღლის მიმართ, ის მთელს უპირატესობას იღებს მისით მთელი ისტორიის განმავლობაში და მისი პერსონაჟის მიმართ მკითხველს არაერთგვაროვანი დამოკიდებულება უჩნდება. 

        წიგნში დაახლოებით შვიდი კულმინაციური მომენტია, რომლმაც შეიძლება , დაგძაბოთ, შეგაშინოთ და სავარძლიდანაც კი წამოგახტუნოთ. ბევრ მომენტზე სუნთქვა შეგეკვრებათ, გარანტიას გაძლევთ.

        მოგონებები რამეზე და ვინმეზე მუდამ თან გვდევს... ხანდახან მგონია , რომ ჩემი გონება მხოლოდ მოგონებებითაა დაკავებული , როცა მას არ ვტვირთავ. გააქვთ ადგილი , რომელიც საყვარელ ადამიანს გაგონებთ ? ან მოგონებებს გიღვიძებთ? ზოგჯერ ასეთ ადგილებს, პირიქით , გავურბივარ...

ფენი ფლეგი - "შემწვარი მწვანე პომიდვრები კაფე "უისელ სტოპში" Fannie Flagg - "Fried green tomatoes at the Whistle Stop cafe"

 

          ამ წიგნს ამერიკულ ლიტერატურასა და კულტურაში უმნიშვნელოვანესი ადგილი უჭირავს, რადგან ამ სევდითა და იუმორით სავსე ისტორიების უკან დგას უმწვავესი საკითხები - ადამიანის უფლებები, უმცირესობები, მართლსაწინააღმდეგო ქმედებების მორალური მხარე, საზოგადოებრივი აზრი და თავისუფლება. 500 გვერდი ერთი ამოსუნთქვით წავიკითხე და მაინც არ მეყო...სიმშვიდის , უპირობო სიყვარულის და უსაზღვრო სიკეთის გამო შუძლებელია ეს წიგნი არ შეგიყვარდეს.

        ისტორია ვითარდება ტრედგუდების ოჯახის ირგვლივ და ძალიან კარგად აღწერს იმდროინდელი ამერიკის ბნელ მხარეებს. რუთისა და იჯის ურთიერთობა კი ნამდვილი ქალური თანადგომის , ძლიერი მეგობრობისა და სიკეთის მაგალითია.

        კაფე "უისელ სტოპი" წარმოადგენს ქალაქის გულს, ვინაიდან სწორედ მის მახლობლად გადის ქალაქის მთავარი რკინიგზაც და აქ იყრის თავს უამრავი ხალხი, რათა დააგემოვნონ კაფის უგემრიელესი კერძები.

           რუთისა და იჯის ამბავზე არანაკლებ მნიშვნელოვანი - ეველინ ქოუჩის ამბავია. ეველინისთვის ცხოვრება გაუსაძლისი ხდებოდა. ყოველ დილით ათასი რამის გამოგონება უწევდა, რომ რამენაირად დღის ბოლომდე მიეღწია. საკუთარ თავს არწმუნებდა , დღეს რაღაც განსაკუთრებული მოხდებაო, სულ ელოდა , რომ რაღაც არაჩვეულებრივ ამბავს გაიგებდა, რომელიც მის ცხოვრებას სამუდამოდ შეცვლიდა. როცა საბოლოოდ გააცნობიერა  რომ არაფერი შეიცვლებოდა, ჩუმმა ისტერიკამ და სასოწარკვეთილებამ მოიცვა. სწორედ მაშინ , როცა მისი ცხოვრება ინტენსიური თერაპიის განყოფილების ნაცრისფერ მოსაცდელს დაემსგავსა, მან მისის ტრედგუდი გაიცნო, რომელმაც ასწავლა რომ "ღმერთი არასდროს ხურავს ერთ კარს,ისე რომ მეორე არ გაგიღოს." 

          როცა დავიღლები და შიგნიდან მსხვრევის ხმა არ ჩერდება, წარმოვიდგენ ,რომ სადმე მივიწყებულ და გადაკარგულ ტყეში ვარ, სადაც ადამიანებზე მეტი ხეები იქნებიან, მიტოვებულ სახლში მშვიდად ვიცხოვრებ ხეებით და მთებით შემოსაზღვრული. ბაღში მწვანე პომიდვრებს მოვიყვან. გავიკეთებ უგემრიელეს ყავას, დარიჩინის ორცხობილებთან ერთად , აივანზე სარწეველა სკამზე ფეხებს გადავაჯვარედინებ, გემრიელად შევექცევი და სიჩუმეს მოვუსმენ...

  

  სამახსოვრო ფრაზები : 

• საოცარია, როცა ბავშვი ხარ, გგონია, დრო არასდროს გავა.
• როდესაც სახლიდან ხარ წასული, უცნაური რაღაცეები შეიძლება მოგენატროს.
• ღარიბების უმეტესობა კარგი ხალხია, ძუნწების გარდა, მაგრამ ძუნწებს სიმდიდრეც კი არ უშველის.
• შეიძლება გული გაგიტყდეს , მაგრამ ის მაინც აგრძელებდეს ცემას.
• დედამიწაზე არიან არაჩვეულებრივი არსებები, რომლებიც ადამიანებად გვაჩვენებენ თავს.
• მნიშვნელობა არ აქვს როგორ გამოიყურები,ყოველთვის არსებობს ადამიანი , რომელსაც მსოფლიოში ყველაზე ლამაზად მოეჩვენები.
• კაცს ისე ვერ გაიცნობ , თუ მასთან ერთად არ იცხოვრებ.
• ვისაც ყველაზე მეტად სტკივა, ყოველთვის ყველაზე ცოტას ლაპარაკობს.

სტივენ კინგი - "შინაური ცხოველების სასაფლაო" Stephen King - "Pet Sematary"

 

         ალბათ , ყველასთვის ცნობილია, რომ სტივენ კინგი საშინელებათა ჟანრის მწერლობაში ერთ-ერთი გამორჩეული ფიგურაა. წიგნის დასაწყისში, მან თავად გასცა პასუხი კითხვაზე თუ , რომელია მისი ყველაზე საშიში წიგნი. მან ყველაზე საშიშ წიგნად "შინაური ცხოველების სასაფლაო" დაასახელა. 

        კინგი ფიქრობდა , რომ ამჯერად ყველანაირ ზღვარს გასცდა და ზედმეტად ღრმად შეტოპა, ამიტომაც არ გეგმავდა წიგნის თავის სიცოცხლეში დაბეჭდვას, თუმცა გარკვეული მიზეზების გამო წიგნი მაინც გამოიცა.

        წიგნი მოგვითხრობს კრიდების ოჯახზე , რომლებიც ჩიკაგოდან მენში გადადიან საცხოვრებლად. ლუის კრიდს ჰყავს ცოლი, ორი შვილი და კატა , სახელად უინსტონ ჩერჩილი, რომელსაც მოფერებით ჩერჩის ეძახიან. ნაწარმოების სახელიდან გამომდინარე, თავიდანვე ვიფიქრე , რომ მთელი წიგნი ამ ერთ კატაზე იქნებოდა და ყოველი მოქმედება მასთან იქნებოდა დაკავშირებული, თუმცა ჩემი მოლოდინები არ გამართლდა... ოჯახი ცხოვრობს ისეთ ადგილას , სადაც მოძრაობენ სატვირთო მანქანები და შინაური ცხოველების სიკვდილიანობაც საკმაოდ ხშირია. მათ სახლთან ახლოს შინაური ცხოველების სასაფლაოა, რომელიც სულაც არ არის ჩვეულებრივი და მასთან ბევრი საზარელი ამბავიც არის დაკავშირებული.

          წერის სტილი ამ წიგნში ძალიან საინტერესო და უჩვეულოა. იმ დროს, როდესაც ყველაფერი კარგადაა და ყველა ბედნიერია, ავტორი უეცრად აჯახებს მკითხველს, რომ ეს საღამო რომელიმე პერსონაჟისთვის უკანასკნელია, ან შესაძლოა, რომ ეს ადამიანი რამდენიმე დღეში ცოცხალი აღარ იყოს. ხშირია ეპიზოდები, როცა პერსონაჟებს რაღაც ესიზმრებათ და ეს გადასვლა , რეალობასა და სიზმარს შორის , იმდენად შეუმჩნეველი და ბუნებრივია, რომ რამდენჯერმე რეალობა და წარმოსახვა ერთმანეთში ამერია კითხვის დროს.

         მიუხედავად იმისა, რომ წიგნი საშინელებათა ჟანრისაა, მასში მაინც არის სახალისო დეტალები, რომლებიც ცოტა ამსუბუქებენ ამ დაძაბულ ფონს. ეს დეტალები ძირითადად ბავშვები არიან. მათი მეტყველება, მოქმედება და რეაქციები , მკითხველს გაღიმებასა და გამხიარულებაში ეხმარება. 

         და ბოლოს , ამ წიგნის მთავარი აზრი , როგორც გავიგე არის ის, რომ ხანდახან უკეთესია არ შეუშინდე რეალობას, თვალი გაუსწორო მას და შეეგუო, რომ "ხანდახან სიკვდილი ჯობს"...

თემურ ბაბლუანი - "მზე , მთვარე და პურის ყანა"

 

             ერთ-ერთი უმძიმესი წიგნია, რაც წამიკითხავს. დავიწვი მთავარი გმირის საცოდაობით და უბედურებით...ეს არის ერთი ბიჭის ძალიან სევდიანი, რთული , ფათერაკებით სავსე ცხოვრების ისტორია.

            მოქმედება ხდება 60-70 იანი წლების საქართველოში, რომელიც ასე მტკივნეულ ჭრილობად დაგვრჩა ყველას. განადგურებული საქართველო, სადაც შენს სიმართლეს ვერ ამტკიცებ, სადაც კრიმინალები მოკვლით გემუქრებიან, სადაც უკიდურესი სიღარიბე სუფევს,  სადაც თავს დაცულად ვერ გრძნობ, რადგან პროკურატურისთვის მხოლოდ ისაა მთავარი, საქმე გახსნილად გამოაცხადოს და "რეალური დამნაშავე" გააციმბიროს ან თუნდაც დახვრიტოს... კიდევ უფრო რთულია, ნახევარი სიცოცხლე სხვის მიერ ჩადენილი დანაშაულის გამო გაატარო ციხეში და იმ ციხეშც შეიძლება ვიღაცამ სიცოცხლეს გამოგასალმოს, თვალში რომ არ მოუხვდე ... 

          ამ ყველაფერთან ერთად აღწერილია ჩვეულებრივი თბილისური ეზო, სხვადასხვა ეპოქაში თავისი ებრაელობით, სომხობით , ქართველობით. სიუჟეტი ვითარდება და ისტორია არ სრულდება. გამუდმებით ადრენალინის ქვეშ ხარ. წიგნის დასრულების შემდეგაც კი ვერ გამოდიხარ კარგა ხანს მდგომარეობიდან , თითქოს ეს ყველაფერი შენს თავს ხდება. მომსწრე ხდები ყალბი მეგობრობის, საშინელი რეჟიმის, სიყვარულიც კი , რომელიც ასეთი სპეტაკი და სათუთი იყო - ერთიანად ინგრევა... 

         ეს რომ უცხოელის დაწერილი ყოფილიყოს, შეიძლება ასე მძაფრად არ აღმექვა. მაგრამ ვინაიდან ჩვენ ასეთი ქვეყანა ჯერ კიდევ გვახსოვს და ეს ყველაფერი ჩვენთვის ნაცნობია, შეუძლებელია ემოციების გარეშე წაიკითხო .

        სამახსოვრო ფრაზები : 

• ყველაზე დიდი ვაჟკაცი ცხრაგრამიანი ტყვიაა.
• არის წუთები, როდესაც სიჩუმეს ვერაფერი შეედრება.
• ნაღვლიანი სიტყვაა- როდესმე. რასაც ამ სიტყვას მოაყოლებენ, ის თითქმის არასოდეს არ ხდება.
• სულელების დავა მთავრდება ჩხუბით, თორემ ჭკვიანი ხალხი ყოველთვის გამონახავს საერთო ენას.
• დარწმუნებული მარტო იდიოტი შეიძლება იყოს.
• ყველაფერი, რაც ნამდვილია მსხვერპლს ითხოვს.
• სიცოცხლეში, სულ ცოტა ერთხელ მაინც, სიკეთის გაკეთების სურვილი ნებისმიერ ადამიანს უჩნდება, ვინც უნდა იყოს და როგორიც უნდა იყოს.
• როცა მსგავსი ბედის ადამიანები ერთმანეთს ხვდებიან, ეჩვენებათ, რომ უკეთ ესმით ერთმანეთის და მათ შრის ადვილად მყარდება თბილი ურთიერთობა.
• ქალი , რომელსაც დიდი გრძნობის დაფასება არ შეუძლია, არამგონია , ოდესმე ბედნიერი რომ იყოს.
• არაფერი ისე არ ანგრევს კაცის ფსიქიკას , როგორც გაურკვევლობა.როცა არ იცი რაშია საქმე , მაგრამ კარგს ნამდვილად არ ელოდები.
• არაფერი ისე არ ადუნებს და აჩლუნგებს კაცს , როგორც კმაყოფილების განცდა.

კნუტ ჰამსუნი - "შიმშილი" Knut Hamsun - "Hunger"

 

           კნუტ ჰამსუნის "შიმშილს" რომ ვკითხულობდი, საკუთარი თავი შემეცოდა, არაფრის  გაძლება რომ არ შემიძლია... მთელი ეს წიგნი არის კაცზე , რომელიც შიმშილობს, ცხადია არა თავისი ნებით. ის გაზეთისთვის სტატიების წერით შოულობს გასამრჯელოს, რათა მცირედი საკვები მაინც მიიღოს, რამაც საგრძნობლად იკლო იმის გამო , რომ შიმშილისგან გონება გაეყინა და სიტყვებსაც ვეღარ უყრის თავს. უკიდურესი წუთები კი მაშინ უდგება, როდესაც ოთხი დღის უჭმელი ნაფოტს იპოვის და იმას ლოკავს... წარმოგიდგენიათ მაინც ეს რა გრძნობაა?!   ამის მიუხედავად , ამ კაცს ერთი წუთით  არ დაუკარგავს ღირსება და ადამიანობა, რაც იმაში გამოიხატა , რომ ასეთმა მშიერმა , ნაშოვნი ხურდები მათხოვარს ჩაუყარა და ამის მერე საკუთარ თავს უთხრა : "შენ ზედმეტად ღარიბი ხარ იმისთვის, რომ საკუთარ სინდისს ელოლიავო." 

         თითქოს როგორი მარტივი წასაკითხი ტექსტია, ყველა სიტყვა გესმის, მომენტებშ იღლები კიდეც მთავარი გმირის ამდენი საცოდაობით , თუმცა ბევრი საფიქრალი  დამიგროვა. მხოლოდ ერთი რამე შეიძლება ითქვას , რომ "სიშტერეში" გადასული სიკეთე დამღუპველია. სამყარო კი ისეა მოწყობილი , რომ წარმოუდგენელია ადამიანმა სუფთად იარო, ფეხი არ აგიცდეს, ვინმე არ გამოიყენო, თვალები არ დაუბრიალო და ასე შემდეგ.. 

        ბევრია ასეთი ადამიანი ჩვენს ირგვლივ,ძალიან დიდი ნიჭი რომ აქვს ,  მაგრამ თითქოს ჯერ მისი დრო არ დამდგარა... ამასობაში კი ილევა , როგორც ფიზიკურად, ისე სულიერად.  მგონია, რომ ეს წიგნი ცხოვრების მასწავლებელია - ის "მშიერიც" მართალია.  

 

ნანა ექვთიმიშვილი - "მსხლების მინდორი"

 

          როცა ინტერნატში ახალი ბავშვი შეჰყავთ, იქ მყოფთათვის იწყება ახალი თავგადასავლები, თუმცა ეს თავგადასავლები ამ ახალი , მიტოვებული ბავშვისთვის კოშმარული რეალობა ხდება.

         ავტორი სხვადასხვა პერსონაჟის დახმარებით ძალიან კარგად აღწერს განსხვავებული , სულიერი ტრავმის მქონე ბავშვებს, თუ როგორ ინიღბებიან ისინი ბოროტი საზოგადოებისგან და ცდილობენ იპოვონ საკუთარი გზა, თუმცა წარსულის სიმახინჯე ნაწიბურივით, არასდროს არ შორდებათ მეხსიერებიდან.

        რომანის გმირი 18 წლის ლელაა, რომლის ირგვლივაც ვითარდება მოვლენები. კერძოდ, ეს არის ხისტად და შეულამაზებლად აღწერილი ისტორია. მწერალი ექსპრესიული თხრობის სტილს იყენებს და წინა პლანზე წამოწევს ძალადობის ფსიქოლოგიურ და ფიზიკურ ასპექტებს. იგი ყოველგვარი გაფრთხილების გარეშე გვაჩვენებს ხალხის არაჯანსაღ დამოკიდებულებას ე.წ. "დებილი ბავშვების" მიმართ.ეს ყველაფერი კი იმდენად მძიმე საკითხავია, რომ შესაძლოა კითხვის დროს შეჩერდე და შენს თავს ამოსუნთქვის საშუალება მისცე.

        სიმბოლური და დამაფიქრებელია ასევე, მსხლების მინდორის არსებობა წიგნში. ეს არის ცოდვის მინდორი, სადაც ხდება ყოველგვარი ძალადობა და ამორალური ქმედება. და იქნებ სწორედ ამიტომ არის სრულიად გაწყალებული, უგემური ამ მინდორში ამოსული მსხლის ნაყოფი?!  იქნებ , ბუნებაც კი ვერ უძლებს იმ სანახაობას, რასაც ადამიანები ერთმანეთის მიმართ ჩადიან?! 

        ერთ დღეში წასაკითხი , საინტერესო ისტორია, რომელიც ძალიან დაგვაფიქრებს ამჟამინდელ ყველაზე გავრცელებულ ფაქტზე, ბავშვთა ფიზიკურ და ფსიქოლოგიურ ძალადობაზე. 

არჩილ ქიქოძე - "ხვლიკი საფლავის ქვაზე"

 

          არსებობს წიგნები, რომელთაც, გინდა მალე მორჩე, ამავდროულად კი გინდა რაც შეიძლება დიდხანს გაგეწელოს კითხვის სიამოვნება. ორად გჭამს ეს ორი გრძნობა , მაგრამ წიგნს მაინც ვერ წყდები. თავიდანვე მინდა ვთქვა, რომ არჩილ ქიქოძის "ხვლიკი საფლავის ქვაზე" ესეთი წიგნი არ არის.

         არ გეგონოთ რომ ავტორს ან წიგნს ვიწუნებ, პირიქით, ალბათ ყველას გვქონია მომენტი, რაღაცაზე ფიქრი რომ გაგვიტაცებს, ძველ მოგონებებს ამოგვიტივტივებს, იქიდან სხვა მოგონებაზე გადაგვიყვანს და გამოფხიზლებისას ვერც კი ვხვდებით, საიდან სად მოვიდა ჩვენი ფიქრები. ეს წიგნი არის სწორედ იმ ადამიანებისთვის, რომელთაც ძალიან უყვართ ფიქრებში შორს გაფრენა. წიგნის სტილიც, მგონია, რომ ამ ლოგიკითაა აგებული და ძალიან მომწონს.

          მთავარი გმირი თავისი მეგობრის - გიგოს გარდაცვალებიდან იწყებს საუბარს, თუმცა სრულიად გაუგებარია, სად და როდის იმყოფება გიგოს ისტორიების მოგონებისას.ჩემს თვალწინ შლის თავისი სოფლის ისტორიებს, ოჯახურ ამბებს, გიგოსთან ერთად მოგზაურობასა და ასევე მოპარული გიგოს სხეულის ამბავს. მომწონს ეს ისტორიები როგორ გადადის ერთმანეთში და როგორ გვამოგზაურებს ხან ბერლინში, ხანაც კი კავკასიის მთების სოფლებში. ძალიან საინტერესოა ავტორის აღწერილი ფხოვის ტრადიციები.

        პერსონაჟებიდან , ალბათ ყველაზე მეტად გამოვყოფდი ჩვენი გმირის დედას - მანანას. საოცრად მომწონს ამ ქალის ხასიათი, მისი აღზრდის წესები, მისი ღირებულებები. ასე მგონია, მანანასთვის ყველას უნდა მოესმინა და ცხოვრებისეული გაკვეთილი მიეღო, იმის მიუხედავად , რომ "ეს იყო ქალი, რომელსაც მუდამ ყველა აწყვეტინებდა სიტყვას." 

        ვფიქრობ , რომ რაღაც მხრივ, ნოსტალგიასაც გაუჩენს ეს წიგნი ბევრს, განსაკუთრებით, სოფლის ამბების გახსენებისას . სოფლის სიმშვიდესა და ატმოსფეროს ისე მკაფიოდ ვგრძნობთ ტექსტში, შეუძლებელია თავი მშვიდ, მიყრუებულ სოფელში არ წარმოვიდგინოთ...  

       მთლიანობაში ძალიან სასიამოვნო წასაკითხია, დამრჩა განცდა , რომ მთავარმა გმირმა ძალიან სახლურად მიგვიღო  თავის პირად სივრცეში, თავის აზრებში და საშუალება მოგვცა მასთან ერთად გვემოგზაურა დროსა და სივრცეში. 

კნუტ ჰამსუნი - "პანი" Knut Hamsun - "Pan"

 

              ლიტერატურაში ნაწარმოებების სხვადასხვა აღქმა არსებობს. ზოგი ავტორი ზედმეტად გადაჭრით და ხაზგასმით წარმოაჩენს ყველაფერს, რისი თქმაც უნდა. ზოგი კი ყველაფერს მკითხველს მიანდობს. კნუტ ჰამსუნი მეორე კატეგორიას ეკუთვნის. იგი სათითაო სიტყვას მოზაიკასავით აწყობს, რომ ერთი მთლიანი მშვენიერება შექმნას .  ამ ნაწარმოებში პერსონაჟების ემოციები ისეა აღწერილი, რომ ყოველგვარი გადაჭარბების გარეშე ახდენენ მკითხველზე საჭირო გავლენას.

           სინამდვილეში , "პანი" დიდი ტრაგედიაა. ტრაგედიაა ადამიანის, რომელსაც წასვლა უნდა . წასვლა სამყაროდან, რომელშიც ქალები და კაცები თავს ცივილიზაციას უწოდებენ და წარმოდგენა არ აქვთ, როგორ იგრძნონ დრო და ბუნება საკუთარ თავზე. ტრაგედიაც სწორედ იმაშია, რომ სადაც არ უნდა წახვიდე, ცივილიზაცია ყოველთვის მოძებნის გზას შენზე იმოქმედოს. შენ ყოველთვის იმის ნაწილად დარჩები, რასაც გაურბიხარ... ქალები, რომლებიც მთავარი პერსონაჟის - გლენის ცხოვრებაში ჩნდებიან,ყოველთვის ისჯებიან და გლენსაც აზიანებენ. გლენი ისეთი არ არის როგორიც სხვები და თავიდან ეს შეიძლება მომხიბვლელიც კი იყოს , მაგრამ საბოლოოდ ყველაფერი ირევა ხოლმე.

       

           ნაწარმოების ბოლოს ისეთი განცდა მქონდა , თითქოს ტალახით დამძიმებული ტანსაცმელი გავიხადე და რაღაცისგან სრულიად დავიცალე, მაგრამ მიუხედავად ყველაფრისა, მაინც მგონია, რომ დასასრული პოზიტიური იყო.  როცა რაღაც საბოლოოდ მთავრდება, ხომ ვიცით , რომ ეს მხოლოდ ახლის დასაწყისია. მე არ ვიცი , ამ ტექსტის იქით როგორ განვითარდება ტომას გლენის ცხოვრება . მისტიციზმი არაფერშუაშია, უბრალოდ ვცდილობ წარმოვიდგინო, როგორ შეიძლებოდა გაგრძელებულიყო გლენის ამბავი, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, რომ ის ისეთი არასდროს აღარ იქნებოდა , როგორც მაშინ, იმ ტყეში იყო... 

მარიამ გურგენიშვილი - "მარგალიტები"

 

          ახალგაზრდა ქართველი მწერლების ნაწარმოებებს ყოველთვის სკეპტიკურად ვუყურებ და ყურადღებით ვარჩევ, თემის მიხედვით,თუმცა, სიმართლე გითხრათ ამ წიგნის წაკითხვის შემდეგ გავიგე ვინ იყო ავტორი და სასიამოვნოდ გაკვირვებული დავრჩი.

         წიგნი არაჩვეულებრივი ენით არის დაწერილი, სრულიად ასახავს ქართულ რეალობას, ჩვენს სისუსტეებს, ქალების ცხოვრებას საქართველოში. იმ კომპლექსებს, რაც საუკუნეებია მოგვდევსდა ხალხში ისე გაჯდა , რომ ტრადიციაც კი შეერქვა რამდენიმეს. 

       15 წლის მარგო სვანეთისუბნელი ჩვეულებრივი გოგოა, რომელსაც მწერლობაზე და ანანასეის გასინჯვაზე მეტად არაფერი უნდა ამ ქვეყანაზე. თავისი გარშემომყოფებისგან განსხვავებით, საკმაოდ თავისუფალი აზროვნება და მსოფლმხედველობა აქვს. იცის, რომ დამოუკიდებელი ქალი უნდა იყოს, რელიგიის მიმართაც საკმაოდ სწორ დასკვნებს იღებს და ამის გამო მარგალიტა ბებოსაც ხშირად უშლის ნერვებს. მარგო თავის ოჯახზე , უბანსა და საახლობლოზე ყვება ისტორიებს, რომლებიც იმდენად გულწრფელია, ხან გაგაცინებთ, ხანაც აგატირებთ.

           ავტორს კარგად აქვს 90 - იანების ეპოქა აღწერილი. იმ დროინდელ ყველა პრობლემას ეხება, საბჭოური აზროვნება, ყველგან კაცის დომინაცია, გოგოების მოტაცება, კანონიერი ქურდობა,გავლენის არმქონე ოჯახის დაუცველობა და მრავალი სხვა გვხვდება ამ საოცარ ამბავში.შეუძლებელია, შენც არ განიცდიდე ამ პერსონაჟებთან ერთად,რადგან  ვხედავ რომ მათთვის ბავშვობა და დიდობა ერთმანეთში იმდენადაა შერწყმული, ბოლომდე ვერც ერთს ვერ ირგებენ და ვერც მეორეს...

          თუ თქვენმა ბავშვობამ და ახალგაზრდობამაც ამ ბნელ პერიოდში ჩაიარა, წიგნი აუცილებლად უნდა წაიკითხოთ. თვალის დახუჭვაც კი საკმარისია, დროში და სივრცეში რომ იმოგზაუროთ და 30 წლის წინანდელ კუკიის უბანში გაატაროთ ტკბილ-მწარე სევდით შეზავებული რამდენიმე საათი.

ჰარუკი მურაკამი - "ნაწყვდიადევს" Haruki Murakami - "After dark"

 

       წიგნი ღამის ტოკიოში იდუმალ შეხვედრებზე დაწერილი რომანია. ამ რომანის ყველა ამბავი ერთ ღამეში ხდება. ეს არის ისტორია ღამის ქალაქზე. ისტორა, რომელსაც არა აქვს დასასრული და დასაწყისი. თუმცა , არ დაგრჩებათ რამის დანაკლისის შეგრძნება.

       გიფიქრიათ იმაზე ან გქონიათ შეგრძნება ,რომ ტელევიზორში ხართ? ან ვინმე საგულდაგულოდ გაკვირდებათ? რომანში ზუსტად "სხვისი" თვალით დანახულ ამ ერთი ღამის ამბავს დაინახავთ.

       რაც შეეხება წიგნის შინაარსს: ერთ ჩვეულებრივ ვარსკვლავიან ღამეს ახალგაზრდა, ცხრამეტი წლის გოგონა, სახელად მერი, მარტო ატარებს ღამეს ქალაქში, როდესაც მისთვის სრულიად უცნობ ბიჭს გადაეყრება. მალევე გაირკვევა რომ ისინი ერთმანეთს იცნობენ. მეტიც, მერის დის ძველი მეგობარია ტაკაჰაში. ისინი ამ ღამეს , ნაწილობრივ ერთად გაატარებენ.თითქოს უბრალო ღამეში ზედმეტად  ბევრი ამბავი ხდება. არის მისტიკა, ინტრიგა და ცოტა რომანტიკაც. 

        მერი ასაიას დას უკვე ორი თვეა ღრმა ძილით სძინავს. ის არც კომაშია და არც მკვდარი. იგი ცოცხალი და ჯანმრთელია.უბრალოდ ძალიან ღრმად, შეიძლება უსასრულოდაც კი სძინავს. ან შეიძლება ეს მხოლოდ მოჩვენებითი ძილია და სინამდვილეში ის დროდადრო საწოლიდანაც კი დგება... 

       საინტერესოა , თქვენ რას იზამდით თუ ერთხელაც ძალიან , ძალიან ღრმა ძილს მიეცემოდით? ორი თვე  ან უფრო მეტიც, უბრალოდ მშვიდად , წყნარად გეძინებოდათ და სიზმრების გარდა ამქვეყნიურს ვერაფერს ნახავდით?! 

         ცოტა ამ წიგნის მიმართ სკეპტიკურად ვიყავი განწყობილი, თუმცა აზრი წაკითხვის შემდეგ შემეცვალა. ძალიან სწრაფად იკითხება და საკმაოდ საინტერესოა.საოცარი მუხტი აქვს , საკმაოდ განსხვავებული.დარწმუნებული ვარ ინტრიგაში მყოფებს დაგტოვებთ. 

ნილ გეიმანი - "კორალაინი" Neil Gaiman - "Coraline"

 

          ზოგადად, ნილ გეიმანი ჩემთვის ერთ-ერთი გამორჩეული მწერალია. ძალიან მიყვარს მისი წიგნების კითხვა, ზუსტად იმის გამო, რომ ცხოვრებას ძალიან სხვანაირად უყურებს და ამ ყველაფერს შემდეგ ფურცელზე გადმოტანით გვიზიარებს.  მართლაც , რომ ზღაპრები იმაზე დიდი რეალობაა, ვიდრე ჩვენ გვგონია, რადგან ისინი გვარწმუნებენ, რომ ბოროტების დამარცხება შესაძლებელია და ყველა სიტუაციიდან არსებობს რაღაც გზა, რომლითაც თავს დააღწევ ამ ყველაფერს.

         ახლა რაც შეეხება თავად წიგნს : კორალაინი ერთი ჩვეულებრივი ბავშვი იყო, რომლის მშობლებიც მუდამ დაკავებულები იყვნენ და წესიერი სადილის მოსამზადებლადაც კი ვერ იცლიდნენ. ახალ სახლში გადასვლის შემდეგაც დიდად არაფერი შეცვლილა - მხოლოდ უცნაური მეზობლები - თაგვების მწვრთნელი მოხუცი და  ოდესღაც ცნობილი მსახიობი ქალები - შეემატნენ კოროლაინის ყოველდღიურ , ნაცრისფერ ცხოვრებას. ნამდვილი ცვლილებები კი ერთ მშვენიერ დღეს დაიწყო. 

         კოროლაინმა , როგორც "დიდმა მკვლევარმა" კარი აღმოაჩინა , რომლის იქით თითქოს იგივე სამყარო დახვდა. ერთადერთი , იქაური დედა კარგი კულინარი და გამრთობი აღმოჩნდა,მერე რა თუ თვალების ნაცვლად ღილები ჰქონდა. მამა და მეზობლებიც სულ სხვანაირები გახდნენ. კორალაინიც თავს ბედნიერად გრძნობდა, სანამ "სხვა" დედამ , ისეთი თვისებები არ გამოავლინა , რომელიც ბოროტ კუდიანებსაც კი შეშურდებოდათ. კორალაინსაც მეტი რა დარჩენოდა - ვითომ დედის მიერ მოტაცებული ბავშვების სულები და მოულოდნელად დაკარგული მშობლები უნდა გამოეხსნა. დახმარებას კი, მხოლოდ შავი კატისა და მოხუცი მსახიობების მიერ ნაჩუქარი ნივთისგან ელოდა. 

         არ შემიძლია არ ავღნიშნო, რომ წიგნს აქვს საოცარი ილუსტრაციები, რაც მის წაკითხვას უფრო განსაკუთრებულს და საინტერესოს ხდის. ვისაც ფენტეზი და თავგადასავლები გხიბლავთ , მოგეწონებათ.

ჰერმან ჰესე - ზიდჰარტა" Hermann Hesse - "Siddhartha"

 

           "ზიდჰარტა"  ჰერმან ჰესეს ცნობილი ნაწარმოებია. იგი დაწერილია პირველი მსოფლიო ომის შემდეგ, როდესაც ევროპაში დასავლური ღირებულებების კრიზისი იდგა. ამ ნაწარმოებში ასახულია ინდური და ჩინური სულიერი სამყაროს სიყვარული და სიღრმისეული ცოდნა. ჰერმან ჰესეს მიზანი იყო ის, რომ მოეძებნა და მიეკვლია იმისთვის, რაც ყველა რელიგიას ერთმანეთთან აერთიანებს და აკავშირებს.

           ზიდჰარტა იყო ბრაჰმანის მშვენიერი ვაჟი, იზრდებოდა მზიან ჭალაში ნავებთან, სალის ჩრდილიან ტყეში, ლეღვის ხის ჩეროში.იგი ყველას უყვარდა და ყველასთვის სასურველი იყო, მაგრამ თავად ის არ ატარებდა გულით სიხარულს. ის გრძნობდა , რომ მამისა და დედის სიყვარული ყოველთვის და სამუდამოდ ვერ გააბედნიერებდა. თანდათან იმასაც ხვდებოდა, რომ მისმა მამამ და სხვა მასწავლებლებმა, ბრძენმა ბრაჰმანებმა მას უმეტესი და უდიდესი  სიბრძნეები უკვე გაუზიარეს, მაგრამ მისი სული ჯერ არ იყო დაწყნარებული...

          ზიდჰარტა გადაწყვეტს , რომ მიატოვოს თავისი ოჯახი, წავიდეს ასკეტებთან და გახდეს სამანა, რომ შეიცნოს სიცოცხლის ჭეშმარიტება. ამ დიდ მოგზაურობაში მასთან ერთად მიდის მისი მეგობარი - გოვინდა. ეს გზა ზიდჰარტამ დიდ მარხვაში გაატარა, თავისი სამოსი ღატაკს აჩუქა, თავად კი არდაგით შეიმოსა. მას მხოლოდ ერთადერთი სურვილი ჰქონდა - დაცლილიყო ოცნებისგან, სიხარულისგან და მწუხარებისგან.

          ასევე, ამ წიგნში ძალიან ღრმადაა გაშლილი ბუდას ცხოვრება. აღსანიშნავია, რომ ჩვენს წელთ აღრიცხვამდე მე -7 საუკუნეში იწყება განდეგილობა, რაც მანამდე არ არსებობდა და ზოგადად მონასტრულ ცხოვრებას ამბობენ, რომ ბუდამ ჩაუყარა საფუძველი. რაც შეეხება ბუდას, მხოლოდ მე -19 საუკუნეში აღმოაჩინეს არქეოლოგიური გათხრების შედეგად ინგლისელებმა. ნეპალთან ახლოს და ამით დამტკიცდა , რომ იგი ნამდვილად არსებობდა და არ იყო მითიური პიროვნება.

         

          ამ ნაწარმოებში პირისპირ აღმოჩნდებით ყველა იმ კითხვასთან , რომელიც ადამიანს დასაბამიდან აწუხებს : რა არის სიცოცხლე , რისთვის მოვევლინეთ ამ სამყაროს , რა არის სიცოცხლის აზრი და სხვა მრავალი... ალბათ არ არსებობს ადამიანი , რომელიც არ დაფიქრებულა წუთისოფლის არსებობის მნიშვნელობაზე. ზიდჰარტა გადის უდიდეს გზას და ამ გზაზე საოცარ სიბრძნეს ეზიარება, რომელსაც საბოლოოდ მიჰყავს იმ აღმოჩენამდე , რომ ჭეშმარიტება სიყვარულშია, სამყაროს სიყვარულში.